Celladımsın ey zaman!!!

Her sabah bir umuda açar insan gözlerini. Başını gökyüzüne çevirir, güneşin aydınlık yüzüne bakar, tıpkı ayçiçekleri gibi. Hayatın taşlarını yerlerinden oynatır, yapbozunu bozar, yapar.

Gün gelir, eksik bir şeyler bulur  kedınde. Bu eksiklik; geçmişte  yaşayabildiği, ancak bir daha asla elde edemeyeceği anılardan başkası değidir. Yüreğinde bıraktığı izlerini bir çekmecede saklamış olmanın yankısıyla, bir plakta çalan şarkının son ezgilerinde bulur gençliğni....

Hasretle  iç geçirir ve celladımsın ey zaman der, çeker gider...