Cemile

Bir kar tanesi kadar masum

Bir inci tanesi kadar zarif

Kurutulmuş kırmızı biber kokusu sinmiş ellerine

Tipik bir kabile ritüelinden

Dünyanın yükü tasası çökmüş omuzlarına

Yetişkinliğe geçiş seremonisinde

Metropole tünemiş şimdi

Yuvası dağılmış göçmen kuş gibi

Bir göz oda gecekondu meskeni

Sekiz kardeş anne baba bir de kendisi

Çamur deryası Altınşehir’de

Baba bekçi olmuş bir şantiyede

Anne gündelikçi zengin bir evde

Üç ağabey iki de abla beş kişi

Sıra ütü overlokmuş fark etmez

Gece gündüz yapar onlar her işi

Tek dertleri Cemile’yi okutmak

Okutup onu da öğretmen yapmak

Bırakıp geldikleri köy mektebine

Kalanların makus talihi değişsin diye

Okuyor Cemile geçti şimdi son sınıfa

Atanacak seneye nasip olursa

Bu hayalle çalışır kara gözlü güzel kız
Ah bir bilse garibim başına ne gelecek
Keslirdi bir anda tüm sevinci
Olsa bile fakültede birinci
Saçma sapan bir sınava girecek
Sorulan bir çoğunu bilecek
Buna rağmen sonuç hüsran olacak
Doksan bile alsa boşta kalacak
Ka Pe Se Se
Sınavı hazırlayan kendi girsin erkekse
Alsın yetmiş puanı
Tarihe yazacağım o anı.