Çiçeğin hiç solmayacak

nasılsa açılırdı bu sis
Allah vergisi koca yürekli
mavi gözlü adamın gözlerindeki mavi umut
güneşle güne bakan/da/ki göz iz/ i/ leriydi

çıplak ayak
dağ taş, dere tepe
toprağın gözleri çöldü
y ı l m a d ı l a r

tilki kaderin ayağına
çelme takmaktı tüm dertleri

ve onlar inanarak
yosunla taş gibi sarılmışlardı birbirlerine

tek dilde aynı şarkıları söylemek
ölürcesine ya da ölmek gibi

kimse kimseye sormuyordu ahvalini
şimdi keder vakti değildi
siyah sayfalardan çıkacaktı bu vatan

kara kara uğulduyordu denizler
kaynıyordu İstanbul
yılmıyordu Paşa
varı yoğu Vatan(dı

cennet kuşları yol gösteriyordu âsudeliğe
körlüğü çekiyordu güneş
dolunay çalkalanıyordu suda

süngüler sürüldü yandı ciğerleri
kan içti toprak anaların gözyaşlarıyla birlikte
dineldi / dirildi

bir meşale ile yeni bir ateş yandı
diklendi bükük boyunlar
bir çift mavi gözden dökülen
yarının aydınlık yüzü belirdi göklerde
yok oldu göç mevsimi
ölüm, son kavşakta pas geçmişti onları

kasırgalar indi dağlardan
ıtır kokusu sardı ovaları
taşıma suyla sönmüştü yanan
ve s ü k û t altına döndü

dünyalara bedel bir ses yükseldi Ankara’dan
bu senfoni bitmeyecek
size emânetim / dir dedi

rahat uyu Paşam
Fatma, Ayşe, Ali olduysa adımız
sana çıkar her yolumuz / borçluyuz
hakkın ödenemez / bilesin ki
penceremizde duran çiçeğin* hiç solmayacak

 Hâdiye Kaptan

 c)- Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.