Çiçek

Dalıp gider insan bazen uzaklara,  

Bir noktaya sabitlenip kalır. 

O küçücük noktaya kocaman düşünceleri yansıtır. 

Düşünür, taşınır… 

Cevaplar arar daha sorulmamış sorulara,  

Ya da cevabı olmayan sorular sorar. 

Konuşur adeta o noktayla gözlerini kullanarak. 

Yanına biri gelir oturur sonra. 

Birden o da dalıverir aynı noktaya, aynı şekilde. 

Hiçbir zaman aynı değildir ama iki farklı akıldan akan ırmaklar… 

Belki aynı şiddetle, aynı yöne akarlar mütemadiyen,  

Hatta belki yan yana,  

O kadar yan yana ki birbirlerine değe değe akarlar. 

Gel gelelim aynı değillerdir,  

Hiçbir zaman da tam aynı olmayacaklardır aslında. 

Bu sorun mudur peki? 

Kimi zaman aynadaki yansımanın aynılığından bile şüphe eder insan. 

İki farklı çiçek düşünün… 

Farklı topraklardan kopup gelmiş iki çiçek,  

Farklı iklimleri yaşamış,  

Farklı rüzgârlarla savrulmuş ama aynı güneşte kavrulmuş iki çiçek,  

İki farklı çiçek ve yepyeni taptaze bir toprak... 

İkisi de her ne kadar ilk başlarda yerlerini yadırgasa da,  

Aynı toprağa, aynı şekilde kök salmaya başlamışlardır. 

Artık aynı esintilerde, aynı sıcaklıklarda kıkırdıyorlardır birbirlerine bakıp. 

Mutludurlar yan yana,  

Ama ya onları aynı yapan farklılıkları,  

Ya da farklı kılan aynılıkları? 

Bunları göğüsleyecek kadar büyük müdür kalpleri?