Çıkmazda bir yaşamsallık

Günlerdir harap ve bitap bedenin durmadan kemirir ruhunu... Nefes almak zor gelir artik. Sorguluyacak bir yaşamın ellerinden alınmıştır. Tek amacın mesai saatini doldurup aptal bir televizyon programında beynini dumanlamaktan ibaret olmuştur hayatın. Cebindeki paran kadardır düşlerin, çalınmıştır, yıpranmıştır ve kirletilmiştir artık hayallerin. Bir onlar vardı demek elinden alınmamiş öyle sanırsın de mi ey yurdumun insani? Gecenin korkunç nevrozu evinin çatısından sızmaya başladı mı yavaş yavaş damarların çatlar beyninde. Artık uzaksındır kendine. Ellerin, bedenin, sevgilin, çocukların bir usta gibi işlenmez artık beyninde. Herkes sorgusuz sualsiz batağında tepişir bir an mutluluk için savsaklanmışsındır. Yalnızsındır, utangaç ve çılgınca dürtülerinin günahında dinsel çığlıklar atarsın bir tanrın kalmıştır ruh denen o kavuşulmaz metaforda. Uyanıp, silkinip, düşünüp eline almak için hayatın seni beklerken yedek klubesinde sen sahaya ilk 11 ni hayal kırıklarından sürmüşsündür. Artık ne geçmişin vardır duvara vurup kırıklarından bir hatırat yaratacak nede bir geleceğin torunlarına vrebileceğin. Kuş bakışı bir süzdüm mü kendini neron romayı yakarken bu kadar alevi düşlememiştir dersin yanan ruhunun derinliklerine baktıkça. Diyorum ya; apansız bir zamanın apansız bir yaşamın acı çeken neferleriyiz biz. Uzakta olsa düşlenen onurlu bir yaşam sarmalansada mutluluklarımız kötünün kıskacında, her kelimeden binlerce düşünce üretiriz biz... Çünkü biz bu ülkenin okuyan, düşünen bireyleriyiz.