Çıktıkça aflar, boş bütün laflar

Yazık, çok yazık, çok büyük bir talihsizlik, türünden lafları duyuyoruzdur muhtemelen. Fakat ne yazık ki bu kelime ve cümleleri daha önce de duymuştuk biz.

Ne hazindir ki, bu cümleler her defasında umursamazlığımızın sonucunda gerçekleşen hadiseler neticesinde çıkıyor. Peki neden?

Acaba ülkemizde işlenen suçlar ve bu suçu işleyenler gerçekten cezalarını çekiyorlar mı?

Acaba ülkemizde gerçek anlamda adalet tecelli ediyor mu?

Maalesef, yapanın yanına kâr kaldığı bir ülkede yaşıyoruz. Kâğıt üstüne yazılan ve orada unutulan, kâğıttan mahkemeye varamayan kanunlarla yaşıyoruz maalesef.

Suçluyu cesaretlendiren, haklının hakkını araması konusunda korkutulan, bir kanunla yaşıyoruz.

İşte aflar.

Çıkan af kanunları, maalesef suçluyu mükâfatlandırıp, mağduru cezalandırarak nerdeyse hukuki olarak gafa sebep oluyor. Yani af ve gaf Türkiye’de birbirine eşdeğer birer kavram haline gelmiş durumda.

Birçok insanımızın ölümü de engelleyemedi bu eşdeğerliliği. Örneğin; ülkemize ziyareti hayatına mal olmuş bir kadın. Ulusu ne olursa olsun bir insan.

Daha önce de yaşandı bu tür hadiseler. Yabancı turistlere yapılan tacizler. Anlaşılan İstiklâl Caddesi’nde ki o iğrenç görüntüler unutulmuş. Unutulmuş ki bu tür hadiseler halen cereyan etmekte.

Biz de maalesef bu hadiseleri konuşuyoruz. Yurttaş olarak, devlet olarak ama sadece konuşuyoruz, konuşmakla yetiniyoruz. Özellikle bu af kanunları çıktıkça da biz sadece konuşacağız, Türkiye olarak.

Onun için son söz olarak:”Çıktıkça aflar, boş bütün laflar” mesajı da cuk oturuyor amiyane tabiriyle.