Çocuk dünyası

Bedenlerinin ufaklığına, parmaklarının minikliğine rağmen öylesine kocaman ki dünyaları...
Her çocuk ayrı bir kitap sanki. Evet; okunacak onlarca sayfası olan bir kitap. Önsözü, genellikle anne baba tarafından yazılır. Fihristi, hiç bir zaman düzenlenemez, çünkü hangi zaman ve mekanda hangi konuyla nasıl karşılaşılır bilinmez!...

Zifiri karanlıklarımızda, bir çocuğun gözlerinden yayılan ışık, yolumuzu aydınlatıverir de, hiç farkında olmayız. Biz büyükler, kurnazca menfaat çatışmalarımızı sürdürürken, onlar aramızda fark edilmeye çalışırlar...

Yer yüzündeki eşitlik ilkesini en güzel onlar uygularlar. Arkadaşlarının arasında zengin fakir ayrımı yoktur. Sınıf farkını da asla onlar yaratmazlar. Evet, bazen onların da sınıfları vardır. Ama onlar, sadece kreşlerin elma armut çilek, lale karanfil papatya gibi belirtilmiş sınıflarına ayrılırlar... Hiç çıkar hesapları da yoktur, bu yüzden onların en büyük serveti, yüreklerinde hissettikleri sevgi duygusudur. Ve bir çocuğun sevgisini, çoğu zaman yüreğimizdeki sevgiyi sunarak kazanabiliriz...

Düşüncelerini asla çerçeve içine alamadığımız dünyaları vardır. Ve öyle masum ifade ederler ki düşündüklerini; hoşlanmadığımız gerçekleri acı bir tokat gibi değil de, bahar yağmurunun damlacıkları gibi vuruverirler yüzümüze...

Çok zorunlu hallerde söylediğimiz yalanı öylesine güzel yakalayıp hatırlatırlar ki, “ o beyaz bir yalandı!...” demek zorunda kalıveririz. Ve böylelikle yalan dağarcığımıza beyaz renk ilave edilmiş olur...

Kopardıkları çiçeğin ölüp bittiğini kabul edemezler; onlar için çiçek uykuya dalmıştır solup gittiği zaman...Ayağı taşa takılıp düştüğünde, taşa kızamaz ki, yalnızca korkar çocuklar...

Silahlara en kolay hedeftir; hatta gülümseyen hedeftir çoğunlukla çocuklar...Parmaklarını oyuncak edip oynayan, karnı tok olsa da; sevgiye hiç ama hiç doymayan çocuklar...

Sevgiye aç...Barışa uzak...Ayakları çıplak...Ama inadına, gözleri umut dolu , dudakları gülümseyen çocuklar...Dünyamızın esas sahipleri sizlersiniz...

Ve bir alıntıyla noktalamak istiyorum cümlelerimi “ hiç bir gayri menkulün değeri, bir çocuğun yaşamıyla ölçülemez!...”