Çocuk kalbi ve ceza

Bu haftasonu Deniz’e ilk kez ceza verdim. Akşam DVD’ye film koydum, yatağına yatırdım, o sırada benden süt istedi. Getirdim içti ve sonra “bardağı bırakıyorum anne” dedi. “Dur yapma, kırılır” dememe rağmen elinden bıraktı ve bardak kırıldı. Her yer cam parçası. O arada başucundaki lambayı açtım ve biraz sert baktım. “Anne kızıcam sana” dedi. “Neden” dedim. “Işığı açtın” dedi. Ben de “ben sana kızıcam çünkü bilerek bardağı yere bıraktın; bende o yüzden ışığı açtım” dedim. Bardağı kırmamasını, bilerek yere bırakmaması gerektiğini, bunu daha once de anlatmış olduğumu, şimdi yerleri temizlemek zorunda olduğumu anlattım ve o akşam için DVD seyredemeyeceğini ve ceza alacağını söyledim.

Tabii bizim ki salya sümük. “Ben babama gideceğim” dedi. Yerleri süpürünce inebileceğini söyledim. Babasına “baba, annem ceza verdi bana” dedi. Ben her zaman çok yumuşak olduğum için Sertaç “Deniz ne yaptın, annen kolay kolay ceza vermez” dedi. Bizim ki ağlıyor, ben şimdi nasıl uyuyacağım falan.

Ben yanına gittim biraz uzandım, konuştuk; sonra kalkarken “Seni çok seviyorum, sen çok iyi bir çocuksun” dedim. Ben iyi çocuk değilim, sen bana ceza verdin demez mi. Zaten her koşulda onu sevdiğimi anlaması için o an oradaydım.
Sana ceza vermiş olmam seni kötü yapmaz, sen çok iyi bir çocuksun dedim. O küçücük kalbin ne denli hassas olduğunu bir kez daha anladım.