Çocuklarımıza “günaydın” diyor muyuz?

Her insan sabahları neşeli uyanmaz mâlum. Bazen, sabah evden çıkarken apartmanda ve sokakta tanıdıklara rastlarız fakat kimisinin yüzü öyle asıktır ki selamlaşamayız. Bazen de selam vermeyen taraf biz oluruz çünkü hâlâ kendimize gelememiş ya da sevmediğimiz işimizi yapmaya gidiyoruzdur. Biliyorum kolay değil, ama bir günaydın” için biraz olsun kendimizi zorlamamız gerektiğini düşünüyorum.

Yıllar evvel, bir yöneticim vardı. Ben onu kapıda görür görmez “günaydın” derdim. O ise her sabah, masamın önünden geçer, yüzüme bile bakmadan “çayımı söyle” derdi. Kötü bir his doğrusu! Ancak pes etmedim, bir zaman sonra “size de günaydın” demeye başladım. Artık anlamıştı inatla cevap beklediğimi. Aylar sonra bir gün bana cevaben “günaydın” dedi. Bir kaç ay sonra da “nasılsın” eklemişti.

İlginç bir şekilde, selam vermek konusunda cimri bir toplumuz. Tanımadığız insanlara hiç selam vermek adetimiz yoktur. Doğan Cüceloğlu bu konuda güzel bir anısını anlatıyor resmi web sayfasında. Yazının başlığı “Çünkü Doğru Olan, İnsana ‘Günaydın’ Demek!” Amerika’ da ve Türkiye’de tanımadıklarımıza selam vermekle ilgili tespitlerine ben de katılıyorum.

Bazı insanlar evde aile bireylerine “günaydın” ya da “iyi geceler” demezler. Hâlbuki bu basit hareket çok anlamlıdır, bağları kuvvetlendiricidir. Bana göre uyumaya giderken ev halkına selam vermek önemli, çünkü malesef sabah birbirimizi görüp göremeyeceğimizi bilmiyoruz. Her sabah uyandığımızda selam vermek ise “şükürler olsun, yine birbirimizi gördük” demektir.

Sanıyorum, bu iki alışkanlık çocuklukta ediniliyor. Eğer bir birey bu kültürde bir ailede yetişir ise, yetişkin olduğunda ne olurla olsun bu güzel hareketi sürdürecektir. Çocuklarımıza model olurken, bu selamlaşmayı neden yaptığımızı kendi değer yargılarımıza göre, onların da anlayabileceği şekilde anlatmak daha da faydalı olacaktır.

Şimdilik size günaydın bana iyi geceler! Esen kalın.