Çocukluğumda Hep Merak Ederdim Büyük Şehirleri!

Çocukluğumda hep merak ederdim büyük şehirleri ! Tatlı bir vuslat kokardı o erişilmez sandığım uzaklarda ki büyük şehirler.. Beton yapılardan hiç hoşlanmaz halada hoşlanmam hoşlanmayacağımda! Çünkü ölüm kadar soğuk ölümden öte anlamsız. İstanbul’un ve diğer büyük şehirlerin mimarisini ahşapla stilize etmeyi çok isterdim küçük taş ve ahşap evler. Meyve bağları, gül bahçeleri, saz evleri, küçük sokaklar, dere misali fabrikaları şehir dışına dizayn ederdim...

Yerlere çöp atanları yerlere tükürenlere cezai müeyyide uygulardım. Şehrin üç noktasına sevgi sepeti koyar, sevgiyi unutmuş insanlara sevgiyi hatırlatacak şekilde her gün yeni bir mesaj bırakırdım Klasik müziği, şehrin bazı noktalarında sürekli çalınmasını sağlardım. Daha birçok şey... Maalesef şehirler büyüdükçe insanlık yok oldu...

ŞEHİR VE İNSAN

Dolaştım şehrin kaldırımlarda;
Issız, sessiz ışıklar loş, renkler donuk.
Sessizliği, aç köpek havlamaları yırtıyor.
İnsanlar mutsuz, insanlar umutsuz üzgün…

Uzaktan bakınca şehrin ışıkları parlıyor.
Bir tarafta yağmur sesi, rüzgâr esintisi,
Şehirde eğlenme gezme özentisi,
İnsanlar kalabalık, insanlar çok…

Köşe başında dilenci, sokak çocukları,
Döner, kokoreç kokuları birbirine karışmış.
Şehrin yerlisi yok, kendi şehrinin yabancısı,
İnsanlar boş, insanlar işsiz aç duyarsız…

Selamlaşmak yok, merhamet yok.
Kuyruklar, sıralar, telaş stres çok.
Metro ve otobüsler tıklım, tıklım.
İnsanlar saygısız, insanlar sabırsız…

Hayat çok hızlı dengesiz yaşanıyor.
Stres, beton, bencillik koşuşturma.
Maddiyat, para, pul dolar hesaplıyor.
İnsanlar paracı, insanlar hasta…

Gerçek olan insanlık, ömür sayılı
Bu kalabalıklarda bitecek bir gün.
Şehirler büyüdükçe insanlar nankör
İnsanın değeri betonla ölçülür oldu…

Yorgun Kalemim