Çocukluğumu özledim

Çocukluğumu özledim, dedemin o sıcacık elini tutup gezmeyi, babaannemin en sevdiğim çorbayı yapmasını, annemin okula giderken o upuzun saçlarımı okşayarak taramasını, bayram günleri yaşadığım o sevinçleri özledim. Şimdi ne dedem var elimden tutup gezdirecek nede babaannem var bana çorba yapacak, saçlarımı bile taramak gelmiyor içimden o yüzden kestirdim, çünkü ben annem gibi tarayamıyorum saçlarımı, o her taradığında bilirdim beni çok sevdiğini, yeniden çocuk olabilsek keşke yada büyüsekte bir yanımız hep çocuk kalsa hiç büyümese. Ama görüyorum ki çoktan vazgeçmişiz çocuk olmaktan ki, çocuklara bile tahammül edemez hale gelmişiz. Hayat çok mu acımasız? demekten kendimi alıkoyamıyorum bazen, çocukken hep büyümek isterdim hep özenirdim ama bilemezdim büyüdükçe herşeyin büyüyeceğini mutlulukların bile büyüyormuş...

Bazen dalıyorum kendimi 7-8yaşların düşünüyorum o zaman hafif bir tebessüm oluşuyor yüzümde sonra kendi çocukluğumu oğlumun yüzünde görüyorum, ama istiyorumki o özlemesin çocukluğunu neden diye soruyorum kendime sonra neden? özlemesin çünkü, çocukluğunda yaşaması gereken şeyleri, çocukluğunu yaşayamazsa özler insan.. benim oğlum onlardan olmasın diyorum. Keşke her melek yüzlü çocujkarımız yaşayabilse ileridede gülerek hatırlayacak anıları olsa her çocuk bunu hakediyor.. Çocuklar siz çok masumsunuz, çok temizsiniz umarım hayat sizlere acımasız davranmaz, sizi korkutmaz, her zaman mutluluk beklemeyin tabiki kırılacaksınız, üzüleceksiniz, ağlayacaksınız ama sizi hep koruyacak, hep destekleyecek annenizi ve babanızı unutmayın. Unutmayın ki hayatta en iyi dost anne ve babadır. Siz onları üzmeyinki sizde ilerde üzülmeyin. Bunları neden yazdım bilmiyorum bildiğim tek şey dediğim gibi çocukluğumu özledim, yaşayamadığım çocukluğumu... sağlıcakla