Coronanın Düşündürdükleri

Çok yakındığımız gürültücü kalabalıkları özler mi olduk?  Yoksa ürkütüyor mu bizi alışmadığımız bu suskunluk. İkisi arasında bir yerde duramadığımız aşikar, ancak ne geriye gidebiliyoruz ne de ileriye doğru bir adım atabiliyoruz. Anlamaya çalışıyoruz, geçekten tehlikede miyiz, yoksa bizi korkutup uslu çocuklar mı olmamız isteniyor?  Ölümü gösterip de sıtmaya mı razı olalım istiyorlar, kim bunlar? Bu gelgitler arasında neye inanacağız, belirsizlik ne zaman bitecek? Sorular soruları kovalarken korku bütün benliğimizi esir mi alacak? İstedikleri  bu mu, korkuya tutsak düştüğümüzde bizi hamur gibi yoğurup istedikleri kıvama mı getirecekler? Perde arkasını görme şansımız var mı? Yoksa sisler arasında kaybolup gidecek miyiz? Ne istiyorlar bizden, aklımızı kullanıp cesur adımlar atabilecek miyiz? Dualara mı sığınacağız, dualar sorularımızın anahtarı olabilir mi? Yoksa bize uzun vadeli sabırlar mı gerekiyor? Sorular bitecek gibi değil, elime bir kitap alıp bir köşeye çekiliyorum, çay da demledim. Ama gitmiyor işte, bir kaç satır okuduktan sonra devam edemiyorum. Kalktım, perdeyi araladım, dişarıyı seyrediyorum, kediler köpekler dolaşıyor caddede, özgürce. Ve kuşlar bir o ağaçta bir karşıki damda, bulutlar geçiyor pembe beyaz. Güneş bir görünüyor bir kayboluyor. Pencereyi açtım ve temiz havayı kokluyorum, dağlardan esen çiçek kokuları ruhuma akıyor. Kırlar geliyor aklıma, coşkuyla akan dereler. Bir kadın gördüm, elinden tuttuğu çocuk ile hızla geçip gözden kayboldu. Yine sorular geliyor aklıma, geçmiş ne kadar geçmişte kaldı, gelecek var mı? Yoksa gelecek hiç gelmeyecek mi? Karşı damda kuşlar havalandı, bir çırpıda ufka doğru uçtular, az sonra gözden kayboldular. Gittiler işte, özgürce uçarak geleceğe gittiler geride beni sorularla baş başa bırakıp gittiler. Belirsizlik hayatta insanı kemiren en kötü şey, kuşların havalandığı evin damı da öylece bom boş kaldı. Belirsizlik diyordum insanı yiyip bitirir, alacağınız kararlar atacağınız adımlar beklemeye girer. Hata yapmaktan endişe eder, çekinirsiniz. Özgür iradenizin ipotek altında olduğu duygusu yıpratır sizi, uzun süre hiç bir şey yapmamak ise çıldırmanın bir adım öncesidir. Şimdi ılık bir duş alacağım, çıkınca bornozla öylece yatağa uzanacak ve dinleneceğim. Belki bu arada dalar giderim, böylece asla yanıtını veremeyeceğim sorulardan da bir süre kurtulmuş olurum....