Dağılıyorum

Yürüyor, yürüyorum.

Yürüyerek geçiyor zaman.

Uyandığımda bitecek bir rüya gibi yaşam...

Hiç durmadan koşar adım yürüyorum.

Durursam hayat bitecek sanki.

Durmadan yürüyorum.

Dağılıyorum yürürken.

Bir köşeye sevincimi bırakıyorum,

Diğer köşeye hüznümü...

Gece, yıldızlara bakarken, gözlerimin izini,

Sokaklara gölgemi,

Gündoğumuna umutlarımı,

Denize gözyaşlarımı,

Çocuklara gülüşlerimi bırakıyorum.

Nerede başladı bu bırakmalarım bilmem ki ...

Hatırlayamadığım kadar uzaklarda kaldı kırıntılarım.

Her yiten parçada çığlıklar atıyorum kimseler duymadan.

Yüreğimde bir telaş, bir heyecan

Bin parçaya bölünmüşüm.

Bir daha geçmeyeceğim bu yollardan biliyorum.

Yolun birinde eksiliyor,

Diğerinde artıyor artıyorum.

Bir zamanlar yere kilim serip evcilik oynarken nereden bilirdim yaşamın böyle parçalanarak süreceğini...

Nereden bilirdim

Şimdi her yerde bir parçam...

Sonra bir gün toprakta, otlarda, çiçeklerde, böceklerde...