Dağlamacı

Ben eskiden beri vakit bulduğu zaman dolaşmayı seven bir insanım. Gerek yakın çevrem gerekse daha uzaklara hep merak duyarım.

Merak insanın doğasında hep olan şeydir. Kim benim hiçbir konuya merakım yok diyebilir.

Diyemez aksini söyleyen olursa her türlü iddiaya varım.

Ankara’dayım yılını anımsamayacağım ama 80 sonrası.

Ülke kırılan, bozulan değerlerini onarmaya başlamamış bile.

Her şey her yan karma karışık. Kimse kimseye güvenmez, eski yol arkadaşları şimdi ayrı ayrı yolda bir birlerine sırt çevirmiş.

Her kes kendi yolunda anlayacağınız.

Neyse o yılların sosyolojik değerlendirmelerini bir yana bırakalım asıl konuya dönelim.

Ulus’ta o zamanki büyük postahanenin önünden aşağı doğru iniyorum.

Hemen sağımda otobüs durakları var. Durağın içinden dik yürürseniz İtfaiye Meydanına çıkardınız o yıllar. Şimdi nasıl bilmiyorum.

O meydan da pazarları bit pazarı kurulurdu. Ana baba günü olur, kimi satar, kimi alır. Bazısı da dolaşır benim gibi.

Her zaman olduğu gibi gözüm plaklar da yine. Köşe bucak plak arıyorum.

İller Bankasına gelmeden bir köşede bir tezgah çekti ilgimi.

Adamın biri, pekte iyi giyimli olmayan, üstü başı dökük adamın biri oturmuş tezgaha, başında bir kalabalık.

Dikkatimi çekti. Bende yürüdüm o yana. Tezgahın üstü ağaç kütüklerinden isimlik gibi, anahtarlık gibi kesilmiş ağaç dolu.

O adam da o ağaç parçalarına isim yazıyor.

Önce kurşun kalemle hafifçe ismi yazıyor, sonra yakma makinesiyle üstünden geçiyor bir güzel.

O kıpkırmızı alev alev demir parçası, nasıl bir maharetli el hareketiyle harfleri dağlıyor görmek lazım.

O insanı öyle görmek beni bir hoş etmişti.

Onun öyle ekmek parası için çalışıyor olması benimde gelecek kaygımı bir parça silmişti.

İnsanın ekmek parası kazanmak için çalışmasından daha onurlu ne olabilirdi.

Artık yarınlara daha bir umutlu bakabiliyordum.

O, hayata tutunabilmişse bende yapabilirdim