Daha neler, bahaneler

Her zaman aynı şeylerle uğraşmaktan sıkılır insan. Monotonlukların arasından sıyrılıp, hiç tanımadığımız, bilmediğimiz mekanlara açılmak var lakin. Anlaşılmaz olmak için gayret göstermeye ne gerek. Bizi anlamayanların eteklerine sarılalım yeter. Al gülüm ver gülüm dünya... Aldıklarımızla teselli buluyor, verdiklerimizden sitem etmeyi de marifet sayıyoruz.

Evet sıkılır insan, gerilir, isyan eder, birşeyler yapmak birileriyle konuşmak, diğer birilerini çekiştirmek ister, kendi çektiklerini örtmek gayretiyle.
Daha neler neler, hep bahaneler. "Bana ne" ler hazırdır yan cebimizde sürekli. Sabah uyandığımda aynalara bakmayı sevmem pek. Uykusunu alamamış benle karşılaşmak var. Dün geceden kalma bedenimizi taşıyamaz hissederiz ayaklarımız. Hep beynimiz yorulur, en küçük bir el çırpışla kendimize gelebileceğimizi düşünmeden.

Birileri beyninizi ele geçirmiştir aslında ama bunun farkında olamayız. Yüreğimizi emanet vermekten korkarız birilerine. Her mutfağa girişte ocakta hırıldayan çaydanlığın "Ben kaynadım artık" sesini duymazdan geliriz. Bir sifon çekmek var hayatın pisliklerine ama çekemeyiz saçımızı durulamaya çalışırken. Sabun köpüğünün patlamaları gibi düşünceler gelir aklımıza bir yanar bir söner. Gelip geçici hevesler sanırız içimizi gıdıklayan yaz esintisini.

Kimbilir hangi bilinmeyen, hangi keşfedilmemiş hisler vardır gözlerimizin derinliğinde. Günler günleri, aylar ayları kovalar. Ben kendimin arkasından koşarım. Bir yerlere gitmek, eline bir kitap alıp bir sahil bankına uzanmak. Bir belediye parkının yeşilliklerinde top koşturan minik çocukların oyununa ortak olmak. Sakakları çökmüş, elleri titreyerek bastonunun arkasından yol alan ihtiyara yardımcı olmak kırmızı ışıkta geçerken. Belki de bir daha asla uğramak istemeyeceğimiz anıları ziyarete çıkmak. Her zaman aynı şeylerle uğraşmaktan sıkılır insan. Daha dün idi Nisan.

Zamanın önünde miyiz arkasında mı? Önümüzdekiler kim, arkada kalanlar kimdi? Daha neleeer neler. Hep bahaneler....