Daha yüksek sesle oku!

Sıra sende, oku.

Benim yerime başkası okuyabilir mi? Niye? Yazarım ama iş okumaya gelince....Bence okursun, lütfen oku. Peki, bir deneyelim. 

"Hayatın o mavi anlamı peşinde koştum bir zaman. Bir zaman mavi tamam, dedim, sıra hayatın sarı renginde...." Niye durdun? Yazarak verdiğim anlamı okuyarak veremiyorum. Bize geçmediğini mi düşünüyorsun? Geçiyor mu? Kaldığın yerden devam edersen...

"Sarıda gidemedim. Kaldım. Şiir yardımıma koştu. Ona sığındım. Zaman geçiyordu, bu böyle olmazdı, öykünün kapısın çaldım. Oradaydı, biliyordum, açmadı...."  Yine ne oldu? Açmadı değil mi? Okuman mı, metin mi? Metin sağlam, okuyuşumu diyorum. Devam edersen...

"Sorun değildi, daha önce roman beni çağırmıştı, korkuyordum ondan, gidememiştim, şimdi..." Olmuyor, yapamıyorum!

Bence yazdıklarına inanmıyorsun, inanmış olsan daha yüksek sesle, inanarak okurdun.

Sen okumama değil, yazdıklarıma laf atıyorsun! Metin eksik kalınca, okuman da bir şey ifade etmiyor. Ama benim metnim hep iyidir?! Öncesine bir şey diyemem ama bu olmamış. Sana katılmıyorum! Daha iyisini yazabilirsin.

"Kırmızıydı adı, onda bulmuştum beni. İşte ondan sonra bu ben oldum, işte karşınızdayım.!" Doğru dürüst okuyamam ama iyi yazarım ben, iyi!

İyi o zaman, bu metni okumak isteyen var mı?

Hayır hayır, kötü okuyor olsam bile kendi metnimi yine de ben okuyacağım, doğrusu bu!

"Hayat akıp gidiyordu. Bir gemideydim. Hem kaptan, hem tayfa, hem aşıktım. Nice romanlar yazdım. Dikkatli okurlarım bilirler, hepsinde hayat vardı, o gemi, kaptan, tayfa ve aşk!"

Tamam, oluyor, yüksek sesle oku, daha daha yüksek sesle!

Ş.Y.