Dedinnn...

Utanmış gökyüzü bugün biraz. Sıkılıp utandığına ağlamış ta hıçkıra hıçkıra. Madem o ağlamış, madem duymuş bütün dünya, bütün doğa; sel olmuş gönlüm madem; alıp derin bir nefes sessizliğime devam edeyim.

Sabahlamış düşlerin sarhoşluğu döndürmüş senin başını. Yanındaki ben değildim. Ne gerçeklerim düş oldu benim, ne düş kurdum gerçeğe. Son bahar nasıl kurutmuşsa o yaprağı, sen de öyle bastın üzerine. Rüzgar olsaydım her sesimde, savururdum tüm yaprakları gök yüzüne. Karışırdı onlar da geceye. O zaman belki, ses olurduk kahkahaya dair sabaha karşı. Uyanan uyanırdı, uyanmayan ağlardı.

Dünümü allak bullak eden her ne idiyse, bu gün de onu gördüm. Sarıldı; sanki uzun zaman olmuş görmeyeli beni, sanki eskilerden dostmuşuz. Tanıyamadım bile diyemedim. O anarken benli günleri, ben anamadım kendimi.

Kahkahasında içimi ürpertenin ne olduğunu sordum; güldü. O gülünce anladım her kahkahamdaki mutsuzluğu. Peki ya... peki ya sen ağlarsan dedim. Sen beni hiç yalnız bırakmazdın dedi. Seni hiç sevdim mi dedim. Eskiden kendine soru sormazdın dedi...