Deliler gibi gülüp yaşadılar

Dün yolda giderken çocuklar geldi aklıma. Yol boyunca bende kaldı çocuklar. Çocuk çocuk bende gayet ılık saatlerdi, mutlu.

Az önce penceremi açtım, tam karşımda ötüyordu bülbül.

Nisanın kaçıydı şimdi tam hatırlayamıyorum, malumunuz gençleşiyoruz. Son okuduğum kitap aldı bende sazı eline.

Fenaydı. Kiminle karşılaşsam, o ben değildim!...

Boş, boş yaşamışım, yaşamadan gelmişim bu yaşa, boş!...Dinliyordum onu....Dışarıda yağmur vardı. Çok, çok bulutluydu hava ve hayat onun için....

Kendini koy bir kenara; onun için ne yapabilirsin?

Öldü, dedi. Ağladılar ve sonra deliler gibi gülüp yaşadılar kaldıkları yerden....Ben bir daha gidemedim. Yaşayamadım.

Elini tuttum.

Eli ölüydü.

1. Not: Hep bana gelin, dedim çocuklara, gelin bende kalın yolculuklarım boyunca. "Pekiyi" mi?

2. Not:

Son okuduğum kitaptan sonra
metrobüste
o sakinlikte
haykırdım
ney mişim ben beeee!...

Ney mişsin?

Şeeyyyyyy!....

Bütün gözler
ve
sözler üzerinde olunca
insan
yaşayamıyor be!

Ş.Y.