Delirmeden Geldim!

Çok uzun zamandır yazmaya ara vermiştim. Bu süreçte anne olmak gibi ciddi bir misyonu yüklenince her şey ikinci planda kaldı benim için. Hamilelik sürecinde de yazmaya değil; daha çok okumaya daha çok öğrenmeye vakit ayırdım. İyi mi yaptım kötü mü bilmiyorum. Cehalet mutluluktur sözünün bazen doğru olduğunu düşündüm bu süreçte. Okuyup öğrendikçe yanlış yapma kaygımın arttığını hissettim çocuğumu büyütmeye çalışırken.

Ben yazmayı bıraktığımdan beri covid salgını patlak verdi bir de. Salgın hastalık, uzaktan eğitim sorunları, sokağa çıkma yasakları, karantinalar… Tam delirmelik bir ortam!

Oğlum doğduğunda, biri yanında sadece burnunu çekse bile hastalık bulaştıracak diye kötü kötü bakarken bir de covid korkusu sardı ki ‘Allah’ım sen annelerin aklına mukayet ol’ diye dua etmeye başladım.

Canım çocuklar çok mağdur oldular şu bir yıldır. Güneşi doğru düzgün göremeden başladı yürümeye bizim küçük adam. Okul çağı çocukları hem dışarıda enerjilerini atamadılar hem de sürekli ekrana maruz kaldılar. Tabii bir de ekrana maruz kalamayıp eğitimin de dışında kalanlar var ki o da bambaşka bir sorun.

Tüm bu sorunların gölgesinde başladık ikinci döneme. Sınavlara birkaç ay kaldı ve çocuklardaki gerginlik şimdiden hissedilir seviyelerde. Uzaktan eğitimin elbette ki yüz yüze eğitimin yerini tutmadığı ancak ‘önce can sağlığı’ düşüncesinden de vazgeçemediğimiz herkes için zor bir dönemden geçiyoruz.

Umarım gerçekten ‘normal’ zamanlarda normalleşir, hayatımızın eski monoton zamanlarına döneriz. (Söz, hiç söylenmeyeceğim!)

Bu arada bu hafta itibariyle bizler okullarımızda seyreltilmiş yüz yüze eğitime geçmiş bulunuyoruz. Koridordan gelen öğrenci seslerini bile özlediğimi fark ettim. İşin başında ve öğrenciye kolay ulaşabilir olmak gibisi yok.

Okulların yüz yüze eğitime başlaması evde de bir ayrılık rüzgarı estirmedi değil. Bizim minnak sabah ‘bay bay’la beni uğurlasa da eve geldiğimde kısa süreli bir ağlama krizi ve devamında bolca ‘trip’ yiyorum. Güvenli bağlanmayı sağladık mı çok emin değilim henüz. Çünkü anne düşkünlüğünü son iki aydır doruklarda yaşıyoruz.  Bu da başka bir yazının konusu olsun.

Sözün özü şudur ki, Sait Faik’in dediği gibi ‘Yazmasam deli olacaktım.’ Çok şey birikti, çok şey sessizliğe gömüldü. Haydi yine kelimelere sarılalım. Sağlıklı günlerde okuyalım.