Derdim var!

Anladım dost!

Birbirimizin derdine derman olacak halimiz yok.

Sen tesellini hangi dingin sularda buldun bilmem...

Bende sükut bulacak bir yangının yok.

...

İkilem içerisindeyim.

Dost olmak nasıl birşeydir bilemedim. Dost edinmekten bahsetmiyorum. Bir insana dost olabilmek kastım. Anladığım odur ki, kolay değil.

Sanki ellerinden kayıp gidiyor değer verdiklerin, tutamıyorsun.

Nerede hata ettim diye soruyorum zaman zaman. Bulamıyorum.

Nasıl davranmam gerekir bilemiyorum. Araya zaman girerken, mesafeler gitgide artarken susup bir kenarda sıranın bana gelmesini mi beklemeliyim sabırla?

Yoksa Onu aramalı sormalı ilgilenmeli, başının etini mi yemeliyim hayatına beni de dahil etsin diye?

Gururum yaralanıyor, kalbim kırılıyor. Bunları dert etmemeli, üstesinden mi gelmeliyim?

Dostluk bu mudur? Kendi yaralarına aldırış etmeden Onun yanında durabilmek midir?

Artık bilemiyorum.

Yok yok.

Ne bana dost bulunur.

Ne de benden dost olur.

O derece bıkkınım yani.