Dikenim ya!

Bir dağın yamacına, yeşil çimenlerin arasına saklanmış, kendi halinde haylaz devedikeniyim aslında...

Geveze tarla kuşları gelir ziyaretime, gezdikleri yerleri anlatır, ben dinlerim...

Denizi hiç görmedim ama bilirim...

Martıları, yosun tutmuş taşları, yakamozu, dalgaları, rengârenk balıkları...

Bazen onlara imrenip, kanatlarım olsun isterim!

Papatyaları küstürdüm geçenlerde, “<ı>en güzel çiçek hangisi” diye sordular;

“ Gelincik” dedim hiç düşünmeden, o gün bugündür konuşmuyorlar...

“Umurumda değil” diyeceğim ama üzülüyorum...

Dikenim ya batacağım ille birilerine...(!)

Arkadaşlarımdan birinin adı; “Yağmur” çok sulu göz çok!

Hassas, kırılgan.

Ağlamaya başladığında durdura bilene aşk olsun.

Dayısı, yağmurun ağlamasına çok bozuluyor, o ağlamadan önce gürlüyor...

Başka hırçın akrabaları da var, şimşek, fırtına... Hele bir yıldırım amcası var ki!

Sormayın gitsin!

Rüzgâr var, hovarda! Ne zaman ne yapacağı belli değil... Asabi biraz, dengesiz, sinirlendiği zaman kimse önünde duramıyor... Koskoca ağaçları tuttuğu gibi savurup attığını gördüm kaç kere... Kızdırsam bana neler yapacağı belli değil!

<ı>Laf aramızda sevmem, mecburiyetten iyi geçiniyorum...

Kimileri donuk, kimileri sulu bulsa da kar gibisi yok... Bembeyaz, çok temiz sonra...

Soğuk kış aylarında yorganım oluyor... Bahara kadar beni saklıyor...

Neden bilmem, birbirlerini çok sevmelerine rağmen güneş ve ay bir araya gelemiyor...

Çok önceden güneşin yağmurla arası açılmış...

Güya eskiden evlilermiş çocuklarının adı da gökkuşağıymış... Ben de anlatan, yeşilçekirgelerin yalancısıyım...

Güneş... Sıcak ama kibirli sanki!

En parlak o olsun, herkes ona baksın istiyor...

Güneşi en çok, aşağıdaki tarlada gözlerini ondan alamayan gündöndüler seviyor...

Güçlerine gitmesin ama gündöndüleri salak buluyorum... Hepsini kargalar gagalasın istiyorum!

Tarlakuşlarına “siz hiç aydöndü tarlası gördünüz mü” diye sordum geçenlerde... Güldüler bana...

Aydöndü tarlası olur muymuş hiç!

Olmaz mı ne bileyim, kendi halinde haylaz bir devedikeniyim...