Dili yanlış kullanmak şairi ne hallere düşürüyor?

Yahya Kemal Beyatlı’yı, hele, onun ünlü şiiri “Sessiz Gemi”yi kim bilmez ki?

Ne demiş Beyatlı bu şiirinde?

İşte size bir dörtlük:

“Artık demir alma günü gelmişse zamandan

Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan

Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol

Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol”

Uyak zorunluğu, Beyatlı’yı “anlatım bozukluğu”na zorlamış.

“Kol”, buraya ancak “uyak” niyetine uyuyor.

İnsan, eşinizi dostunuzu uğurlarken “kol” mu, “el” mi sallarsınız?

Hele bir cenazeden söz ediyorsa...

Gel gör ki kimse, Beyatlı’ya bir şey demez; bu yanlışlığı onun iyi niyetine bağlar.

Şiirseverler bilirler bu şiiri.

Yanlış var mı yok mu diye düşünmeden okurlar.

Bilmem, vagon penceresinden etrafı seyreden tren yolcularına, Anadolu’un ücra köşelerinde koyun otlatan çocukların “kol” salladığını, yabancı turistlerin buna aynı şekilde cevap verdiklerini hiç gördünüz mü?

Ben gördüm.

Elin gavuru, o hareketi bir sevgi gösterisi, iltifat olarak görüyor.

Bir iştahla o hareketi yanıtlıyor ki...

Bunun bizim kültürümüzdeki anlamını ne bilsin?

Şimdi soralım:

Bu “kol salma”yı Yahya Kemal Beyatlı mı, koyun otlatan çocuklardan öğrendi ya da çocuklar mı “Sessiz Gemi”nin etkisinde kaldı?

Ah, gözün kör olsun uyak!...

Koskoca şairi ne hallere düşürüyorsun.

Üstelik, insanları “yanlış anlaşılma”lara sürüklüyorsun.

*****

Mehmet Akif Ersoy’a kulak verelim; bakalım, “İstiklal Marşı”nda ne diyor:

Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilâl!

Kahraman ırkıma bir gül! Ne bu şiddet, bu celâl!

Mehmet Akif Ersoy da “ölçü tuzağı”na düşmüş“, deyimi yanlış kullanmış.

Dilimizde “çehre çatmak” diye bir deyim yoktur; “kaş çatmak” vardır.

Çehre “çatılmaz”; “asılır”.

Deyimin doğrusu da “çehre” ya da “surat” asmaktır.

Suç, kimin/ neyin?