Direndim...

Işığı unutmuş yüreğim
Zifiri karanlıkta kalmış senelerce.
Unutturmuşlar...
Bir şekilde güzellikleri.
o kahrolası zaman...
Bertaraf etmiş gözlerimdeki
Sığ bir denizi andıran gülmelerimi...

Direndim...
Bana vuran yıllara inat,
Karşıma çıkan vefasızlara inat,
Her köşe başında
Arkamdan vuranlara inat...

İdealist bir gençtim..
Dava yuvası sandığım
Ocaklarda ve timsah gözyaşlarında
Gördüm ihanetleri...
Otogarlarda gördüm...
Yalancı gülüşleri,
Sahte kulluğu
Ve sahte kardeşliği dostluğu...

Okul kapılarında
Ve...
O karanlık sokaklarda tattım
Sebebi olmayan kavgalarımı.
O karanlık sokaklarda
Unuttum barışı.
Savaştım kuralsızca...
Kurtarmaya çalıştım güya vatanımı
Ezdirmem dedim
O yandığım ay ile yıldızı...

Velhasıl...
Kurt postuna sığınmış,
çakallar çaldı ideallerimi.
Hunharca katlettiler,
Garip gönlümdeki
İnsanlara olan güvenimi.
Unuttum sevmeyi...
Konuşmadım kimseyle
Seni tanıyana dek.
Dilim sanki lal
Deniz gözlerim kör
Yaşamaya çalıştım yıllarca
Unutmuştum gündüzü geceyi...

Ve sonra...
Sonbahardı...
Kasım ayının başlarıydı.
Bana aşk ile bakan,
O ''kahve gözlerin'' sahibini tanıdım...
Yani seni...
Hiçbir sebep-sonuç ilişkisi gütmeden
Açtım nedense sana yorgun yüreğimi.
Bir gece sen düşüme girince
Anladım herşeyi...
Katran karası gecelere inat,
Alıştırdın bana gülmeyi.
Fark eyledim...
Deniz gözlerimdeki,
Sana ait olan o kocaman ateşi
Ve seninle tuttum güneşi.
Şimdi...
Çok seviyorum o ''Kahve Gözlü'' sevgiliyi...

YÜCEL