Dondurulmuş toplum

Hiroşimayla ilgili ilk duyduklarım ilkokula yeni başladığımda o zamanın hayat bilgisi kitabında yazan küçük bir kıza ait hikayeydi.

O zaman çok üzülürdüm bu hikayeye çocuk halimle.

Şimdilerde böyle hikayeler çok fazla . Her gün bir saldırı her gün çocuklar ölüyor . Bir yerlere bombalar düşüyor.

Haberlerde hepsini izliyoruz. Ardından açıverince şarkı yarışmasını ne gam kalıyor ne keder . Birileri bize bazı konularda haber verse de hemen peşi sıra hafızamızdan silmek için elinden geleni yapıyor. Başarılı da oluyor. Hap yutmuşuz gibi hoopp unuttuk tamam eller havaya...

Elbette kederle yaşayacak değiliz ama insanlara biraz zaman verilmeli idrak etmeleri için, olayın vehametini anlamaları için.

Böylece oluşan toplum sadece kendini düşünen , 'bana dokunmayan yılan bin yaşasın' diyen bir toplum oluyor.

İki yüz yıllığına bir faunus içinde başaşağı dondurulmuş bir topluluğa benziyoruz

Benziyoruz diyelim. Kendimi de ayıramam buna yüzüm yok.

Dondurulmuş gibi tıpkı.

Şuursuz mu oluyoruz ne gitgide..

Allah sonumuzu hayır etsin..

07, 08, 2008