Dostlar ve hüzünler

Bir zaman geliyor, bir bakıyorum tüm dünyam alt üst olmuş.

Herşey etrafımdan bir film şeridi gibi, bir nehir gibi akıyor ve ben sadece izliyorum. Bekliyorum. Kaosta herkesin söylediği sözler, yaptığı birşeyler var. Ama ben sadece izliyor ve bekliyorum.

Ne söylemeliyim ki? Ya da söylediğim söz bir fark yaratacak mı?

'Derler ki; ağzından çıkan her söz seni etkileyecek bir eyleme döner. Dönse ne olacak diye düşünüyorum. Sanırım sözlerimin bir fark yaratacak kadar güçlü olamayacağından korkuyorum. Gücümün yetmeyeceğini düşünüyorum. Herşey o kadar karışık ve üzüntü verecek şekilde yalanla dolu ki.... Sanki büyük bir istiladayız ve beyinlerimiz, gönüllerimiz, mutluluklarımız felç olmuş.

İnsanlar ideallerini neden kaybederler şimdi anlıyorum.

İnsanlar çok fazla ihanet gördüklerinde yaşlanırlar. Ben çok yaşlıyım ve bir huzur evinde ölümü bekliyor gibi hissediyorum.

'Bu kadar da olmaz' dediklerimiz başımıza geldiğinde ilk önce inanamıyorsunuz, kabul etmiyorsunuz. Sonra bir daha ve bir daha... Artık herşey eskisi gibi olmuyor. Eskiden herşey ne güzel de toz pembeymiş. Çabalar, hüzünler, gayretler, başarılar yada başarısızlıklar ve mutluluklar, hepsi de ne kadar farklıymış. 'Eskiden herşey daha güzeldi' derlerdi yaşlılar.. Sanırım yaşlı olmakla değil kötüyü yaşamış olmakla ilgili bu eskiden güzel olanlar.. Kişi kaoslarından önceki zamanlardan bahsediyor. 70 yaşında da olabilir, 35'inde de.. 

Hayatın getirdikleri hep iyidir aslında. Ama, evren de insan da düzen ister. Düzen bozulduğunda eskiye dönsün ister..  Eski iyi daha iyidir der...

Ama, Şems-i Tebrizi demiş ki;

'Hakk’ın karşına çıkardığı değişimlere direnmek yerine, teslim ol. Bırak hayat sana rağmen değil, seninle beraber aksın. "Düzenim bozulur, hayatımın altı üstüne gelir" diye endişe etme. Nereden biliyorsun hayatın altının üstünden daha iyi olmayacağını?