Dostluk

Bulunması zor, kaybedilmesi acı yaşanması en mutlu olandır. İnsanlarla başa çıkmak, onlarla fikir paylaşmak yapılan hatalara olumlu bakmak, yeri gelince affetmek, başka birinin özelliklerine alışmak büyük bir meziyettir. Ama insanın hayatında onu seven, mutluluğunu, üzüntüsünü paylaşan, zor durumda kaldığında yanında olan, samimiyetiyle ferahlatan, sevgisiyle, şefkatiyle kucaklayan, her zaman ağlamak için aranılan bir omuz gerektir, gereklidir.Bu gereklilik bir mecburiyet değildir ama bir yemek bir içmek gibidir dostluk..

İnsanın en acizi dost bulamayan, ondan acizide dost kaybedendir.Gerçek dostunu kaybeden zor durumdadır, acınması gerekendir.Artık ağlayacağı zaman onu dinleyen, avutan, çaresiz kaldığında çare olan, her istediğinde yanı başında bulunan iyi bir arkadaş, sıcak bir el yoktur.Hiçbir şeyle karşılanamaz dostla yaşananlar, ne anneyle, ne babayla, ne sevgiliyle imkansızdır yerinin dolması yalnızlığın başlangıcı içinden çıkılmaz bir durumdur.Bir şarkıyı bir daha asla dinlememek, duyamamak, gibi bir yemeğin tadını bir daha asla alamamak gibi, gökyüzünün mavisini görememek gibidir. Kendi ellerimizle ördüğümüz duvarın aramızda yarattığı can yakan soğukluk ve artık tek dost yalnızlıktır.
Dostunu kaybeden insanların geri kalan yaşamında hep bir burukluk hep bir iz vardır.Her yerde onu arama her insanda onu bulma umuduyla yaşar. O kadar zordur ki birine dostum dedikten sonra bir yanılgıyla karşılaşmak. O kadar gücüne gider ki insanın o an dostuna sarılıp ağlamak ister. Dostum, seni dostum sanmıştım.....