Dünyevi değil uhrevi ödül (mü)?

Herşey bize özgü...

Başarırsınız; sevincin ölçüsü olmaz, başarısız olursunuz; üzüntünün, kederin ölçüsü olmaz.

Milliyet'te haber: "İstanbul Büyükşehir Belediyesi, ata sporu güreşte olimpiyat, dünya ve Avrupa şampiyonlukları kazanarak İstiklal Marşımızı dinletmenin gururunu yaşatan 3 yaşlı pehlivana “jest” yaparak, Maltepe Başıbüyük Mezarlığı’nda ikişer kişilik kazılmış mezar yeri “hediye” etti." şeklinde verilmiş.

Buna karşılık;

Söz konusu sporcuların yakınları, tepkilerini;
“Biz kabir azabı çekiyoruz. İnsan yaşarken, defnedileceği mezar armağan olarak verilir mi?” diyerek göstermişler.

1956 Dünya Kupası Şampiyonu Yaşar Yılmaz, 3 kez Dünya ve Avrupa şampiyonluğu olan Dursun Ali Erbaş ve 1960 Roma Olimpiyatları'nda altın madalya kazanan Müzahir Sille, ailelerinin tepkisine göre "...ölmeden mezara konan" pehlivanlarımız.

Komşum ve hemşehrim Süleyman amcanın hep söylediği ve doğruluğuna benim de tanıklık edeceğim sözü vardır: "Bu memlekette hiçbir hizmet, ölüye yapılan kadar mükemmel değildir. Bürokrasi bir tek cenazede sorun çıkarmaz; herşey saat gibi tıkır tıkır işler. Bu ülkede huzur içinde yapılabilen tek şey cenazenizi defnetmektir" diye.

Evet, aynen böyledir. Hiçbir kurumda göremeyeceğiniz kadar ilgi görürsünüz cenaze defini sırasında.

....

Başarı ödüllendirmede de bir standartımız yok. Bir bakıyorsunuz Avrupa 3. olmuş futbol takımımızın her görevlisi (teknik direktöründen malzemecisine kadar) akla ziyan miktarda para ve geçer akçe ile ödüllendirilir, bir bakarsınız Avrupa veya Dünya Şampiyonu olmuş bir sporcumuz sefalet içinde yaşam sürer. Özellikle güreşte, daha önceleri (b) şıkkındaki örnekleri görmüştük.

Hele hele bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar sayıdaki dünyaca tanınmış; sanatçılarımız, bilim adamlarımız hiç akla gelmez.

Şimdi yine ölçü kaçmış. Bu habere konu ödül(!)e layık görülen sporcular şimdiden kendi şarkılarını söylemeye başladılar sanıyorum:

"Ölmeden önce koydular mezara!"