Düş kırıkları

ÖN SÖZLER 

AKDE AYRAÇ - AHDE VEFA  

Gecenin sükûnetini bozdu çığlık. Akşamdan tünemişti bacaya, haber postacısı misali guguklayan baykuş. Baba, bin birinci kez arşınlıyordu kapı önlerini, paçalarıyla süpürüyordu ayağına takılan çerçöpü. Ne gelmez bebekti bu, oysaki ta kuşluk vakti göstermişti alametini. Feryat figan eşliğinde "Ha gayret!" diyen yalvarışları sokaktan duyuluyordu ebenin. Ne zordu dünyaya gelmek, bir o kadar da kolaydı, bir nefesle veda edilirken. 

Seher vaktini bekliyormuş demek, "Seher" olacakmış adı, kaderi kedere dönüşmeden önce. Büyüyüp serpildikçe Seher, daha fazla kol kanat geriyordu babası, "kem gözlere davetkâr güzelliğine toz konmasın." diye. Her dem daraldıkça mahpusun çemberi, boğuluyordu Seher. Mavi gözleri, zerre kadar ışık huzmesine çanak tutuyor, esiyordu etekleri alev alarak. İlahi Aşk! Ne babayiğitlerin yüreğinde köz olursun da, Seherciğin yüreğinde bakir durur musun? Depreşti günbegün duyguları, henüz yeni sürgünken filizler. Esti, uçtu sonunda baba ocağından. Bir zalim inandırmıştı onu; od'una yandığına, onsuz yaşayamayacağına. 

Dert derdi katmerledi; çile çileyi doladı yumağa yıllarca. Aşkta vefa yoktu ki bir akit kalmıştı yırtılası, lakin bir iken iki olmuşlardı aynı soyada malik. İlk kez gece vakti esmişti Seher yeli; bir kendini, bir de miniğini kaçırırken zalimin zulmünden. Hâlbuki hayatın kucağı da yangın yeriydi, estikçe harlanan alevler bırakmadı peşini. Kara kara bulutlar arasından maviye dikti gözünü lacivert. 

Mavi, Seher; lacivert, Düşgezgini. İkiden bir olma, "ben"den biz olabilmeydi remizleriyle hemhâl. Seher'in düşlerinde uğramadığı mekân kalmadı Düşgezgini'nin. Gezdi, gördü, kalbine otağ kurdu en sonunda. Esti ona seher vakti, lakin kader hangi tel örgüyle karşısına çıkacaktı bilmiyordu. Gözlerinde murada erdi, kalbinde huzur buldu derken; ne vakit, hangi zaman diliminde ve kimlere “ahde vefa” eyledi sevdiği, bilemedi. 

Ey Düşgezgini, düşten düşülür mü hiç? Aşkın dizleri "uf" oldu bak, gönülde kabuk bağlamayan yaralar açıldı. İnme indi hayallere. Baharlar zemheriye döndü, gel gör ki; şerbete zehir katıldı, katıksız. Uçurumun en ucunda gördüm sandı; almak, tutmak istedi, düşeyazdı Seher. 

Ey aşka inancını yitirmiş okuyucu, varlığı kadim aşkı, "Düş"ünü yazdı Seher. Ona ulaşmaya ramak kala; akdi bakidir, aslolan ahde vefa... 

Her daim, düşlerde de gezmeye kadir hâldir, Seher’in hâli. Cismen uzak olsalar da, aslen onda ve hep ona doğru esecek. Akde ayraç koydu sadece, bu böyle biline. 

DÜŞ KIRIKLARI