Duygu ve Duygusuzluk

Tümü değil, bazı bağnaz ve tutucu kimseler duygulara önem vermezler, duygusal insanları zayıf görürler ve zaman zaman duygusal zaafiyetinden de yararlanmaya çalışıldığı göörülür ve ´duyguların gücü´ nü hiç bir zaman bilemezler.

Bu türden insanlar hep olduğundan fazlasını gösterir ve başkasının hakkını yemeyi açıkgözlülük sayarlar.

80´lerden sonra ülkede çıkarcılık ve çabuk zengin olma eğilimleri neredeyse nufüsün tamamına yakınını sarmış ve ahlak kuralları hiçe sayılarak çiğnenmekte olduğunü görmekteyiz. Bunun nedeni yanlış politikaalardan kaynaklanıyor olsa da asıl nedeni ailede okullarda ve çevrede yeterince duygusallığa yer verlmeyişinden kaynaklı durum olduğğunu düşünüyorum.

Duygulu insan duygularına önem verir duygularını bilir duygularıyla hareket ederr.

Duygusuz insanlar ise bencil ve zalim olurlar. Duygusal insanları aptal yerine koyarlar. Oysa onlar bencil ve zalım insanları enine boyuna tartar ölçer biçer ve kararını verirler ´işe yarramaz´ diye.

Sevginin yerini nefret alddı son yirmibeş otuz yılda.

Birbirimizden nefret eden toplum haline geldik. Nefretle yaşıyor nefretle çalışıyor olduk. 

Sevginiz olmadıktan sonra daha çok paranız daha çok eviniz arabanız toprağınız olmuş neye yarar. Sevginiz yoksa hiç bir şeyinnizz yok demektir.

Sevgi demek, insanlara hayvanlara canlı cansız varlıklara değer verrmek demektir.

Sevgi, değer bilmektir.

Bağımlılık sevgi değildir. mesela insanın (erkek-kadın) eşine bağımlılığı sevgi değill sadece ihtiyacın karşılanmasııdır.

Sevgi, insann olmaktır.

İnanlarımıızın çoğu neden yaşşadıklarını anlayamamakta ve kenndini  tüketmektedir boş boş.

80´lerden sonra sevgiyi hayatımızdan çıkardık yerine parayı koyduk hemde en ettkin köşesine.

Para için çalışılıyor, para için yaşanıyor, para için insanlar birbirini çiğniyor birbirini aldatıyor.

Ben toplumun bu duyarsızlık çemberinden çıkacağına ve kaybedilen değerlere yeniden  dönüleceğine inanıyorum.