Eksik bir şeyler var / Fırat Ayhan

Sabahları sobayı yakarken uyanırdım, hazırladığı siyah önlüğü giyer, beyaz yakalığı takar ve okul yoluna düşerdim. Annemin her sabah rotun olarak yaptığı bu hazırlık gibi, okul bahçesinde üçerli sıraya girer, bir arkadaşımızın bize kılavuzluk ettiği andımızı, hep beraber bağırarak tekrar ederdik. Türküm, Doğruyum, Çalışkanım her sabah dudaklarımızda olurdu.

Ortaokula başlamak benim için çok heyecanlı olmuştu. Artık önlük ve beyaz yakalığımız yoktu. Üstelik dışarıda toplanıp ilkokul alışkanlıklarımızı tekrarlamayacaktık. Bu benim için büyümenin sembolüydü. Değişen bir şeyler olacaktı. Ama giydiğimiz tek tip takım elbise ve kravat tek model insan olmanın belirtileriydi.
Eğitim sistemi de ipucun vermişti bunun: Ezbercilik.

Liseye başladığımızda farklılık bekliyorduk ama burada da aşılması istenilen tek engel vardı: Üniversite sınavları.
Her çalışma, her ezber bu sınava yönelikti. Oraya girmek adeta kurtuluş olarak gösteriliyordu.
Değişim belki orada olacaktı.

Üniversiteye girmek benim için rüya gibi bir şey oldu. Kendimiz çok farklı hissediyorduk ne de olsa Siyasal'lı olmuştuk.Üstelik artık tek tip takım elbise, kravat da yoktu. Özgürlüğü burada yaşayacaktık, değişim burada olacaktı.Fakültede hep gösteriler, kavgalar, eylemler olmuştu. Bilim, araştırma, diyalog beklerken ayrımcılığın ve ezberin devam ettiğini gördük.

Üniversite bitmişti ama ezbere dayanan sınavlar bitmemişti. Değişim hala yoktu. Eksiklik devam ediyordu.
Yurt dışında okuyan bir arkadaşım gelmişti. Ders sayımızı ve sınav sistemimizi görünce hayretlerde kaldı.
Hele tez, araştırma gibi çalışmalarımızın olmadığını öğrenince daha da şaşırdı.

Okula hayatına başladığımız dönemde giydiğimiz o siyah önlükleri attık, tek tip takım elbiseleri de çıkardık, Özgür üniversiteye de girdik ama kafamızdaki kalıbı atamadık: Ezberciliği

Eksik olan bir şeyler vardı, bu hiç bitmedi. Şimdi biter mi? Bilmiyorum.

Fırat Ayhan. Ocak 2008
Ankara