Elif'in Kaleminden

Kozasından çıkan bir kelebek demiştim Elif için.

Şimdilerle renklendi uçmaya başladı bile.

Harika çizimlerine bir yenisini ekledi

Kelimelerin gücünde buluşup bir şeyler karaladık yine.

Ben Elif’in cümlelerine eşlik ettim.

Bakalım siz bu yolculuğu sevecek misiniz¿

İyi okumalar??

Şimdi sorsalar ayaklarımı yere vura vura büyümek istemiyorum diye ağlardım.

~~

Daha beşikteyken kulağımıza fısıldadılar 

“Uyusun da büyüsün niiiinnnii”

~~

Niye hevesliydik bu kadar?

Büyümek dediğin hayata aracısız bağlanmak mı sandık?

Başımıza ne gelirse gelsin “büyüyünce unutursun”un arkasına saklandık.

Unutan biz miydik zaman mı? 

Sanırım orada yanıldık.

Yara bere içinde kaldık 

Ki tam da oradan tanıyorduk insanları.

Sonra nasıl olduysa uzaklaştık.

Yakınları göremez olduk, hayatın telaşına aldandık.

İçimizde bir yerde kikirdeyen çocuk vardı 

Sesini kıstık. 

Masum hayaller kurardık, onları da yarıda bıraktık.

Aşka gelirdik biz, boş salıncak kapmış gibi sevinirdik.

Sahi noldu o çocuğa?

Hadi büyü dediniz “herkes” gibi;

Sonunda herkesleşeceğimizi söylemediniz ki!

Şimdi içimizde bir yerde ağlayan bu çocuklar var

Hepsini güldürme vakti.

O zaman bir siyah beyaz çizgide buluşur gülücüklerimiz 

Bir eylül akşamında, gülen bir çocuğun simasında tekrar buluşuruz belki????

Elif Abaoğlu ve öğretmeni??