Ellerim uzun bir öyküydü sende

Adındı, gece yarısı nöbet tutan gözlerimde.
Oysa ne kadar uzaklaşsam senden,
o kadar ışık vuruyordu yüzüme.
Kalbime geri dönmeliyim dedim.
Gölgelerde yaşayan,
serseri bir ağaç köküydün çünkü
kır çiçeklerimi öldüren..
Dağ yamacındaki meyvelerine de uzanmam artık.

Birlikte, pembe ağaçları büyütmüştük
laleler dizili uzun patikadan geçerken
Sevdalı bulut musun, mavi umut musun dedim.
‘Sevdalıyım! ’ dedin.
Ben, ‘umut! ’ oldum.
Nehir boylarına esen gözlerin, kök salarken yüzüme
Dalgın ve dargın bir yolu geçmekteydik..
Sen, kendini düğümleri kolayca çözen
bir gemici sanırsın ya
Sırf bu yüzden ve inatla saklandım sesime..
Ve kalbime geri döndüm...

Eski bir dost gibi hatırla beni, incinmeyelim dedim.
Ay ışığı, meltem esintisiyle,
titreyen mumlar söndü.
Bu yangının küllerini
git darağacına as dedim.
savur denizlere..
Mavi martı kanadında geri döndün sen bana.
Eridi yalnızlıklar..
Kulaklarımda hiç susmayan bir kalabalık..
Ölüm bile çok sesli..

Bugün bir güle; merhaba! dedin yeniden..
Seher gün tohumunu ekti
Ve gül doğdu karşı ki tepeden.

Düş hastası iklimlerin, gözleri çekilmişte uykuya
Şımarık sarmaşıklığıyla
dilek asar tutunup göçebe ayrılıklara..
Henüz hiçbir kar alev almadı,
kimyasına aykırı!
nazlı mı oldum ben yoksa?
Neden ki yağmur tanelerim?

Bitimsiz bir sözcük
dudaklarımızın kilidini zorlayan..
Bende tuttum bir kibrit yaktım geceye
Ellerim uzun bir öykü oldu
Ve sen,
bir avuç su oldun yüzüme çarptığım..
Uzaklara attığım bütün kış çiçekleri,
Med-cezir olup, geldiler seninle….