Ellerini bulayıp kanına

Ağaçların katledilmesi hiç hazmedemediğim bir durumdur. Kökünden sökülmüş, bir kenarda yatar gördüğüm her ağaca sarılıp ağlamak gelir içimden. Ağaçlar; doğanın ve doğal dengenin olmazsa olmazları. Yaşamın ta kendisi. 

Çengelköy sırtından rutin güzergahımızda her gün gördüğüm ağacı yerde çaresiz yatarken gördüğümde içindem “Yazıklar olsun” dedim. YETER KIYMAYIN ARTIK! 

Kökleri sökülmüş topraktan 

Öylece yatıyor sırt üstü 

Gözü bulutta, gönlü toprakta. 

Kim yapar böylesi bir kötülük? 

Nasıl kıydılar sana? 

Baharın ortasında 

Tomurcuklu dallarına 

Yeşeren yapraklarına aldırmadan. 

Nasıl insafsız bir el 

Bu canı söküp can bulduğu yerden 

Uzatıp cesedini boylu boyunca 

Dönüp ardını yürüdü. 

Çekilirken suyu bedeninden 

Yavaş, yavaş 

Daha üç gün evvel 

Baharın şımarık çocuğuyken 

Neşeni gömüp mateme 

Ellerini bulayıp kanına 

Ardına bakmadan giden ve gidenler… 

Sarı kepçenin gücüne direnemeyen 

Vücudunu devirip toprağına. 

Görmedi mi kimse? 

Sen sökülürken yerinden 

Kanırtarak damarlarını toprağından. 

Dikecekleri beton blokların heyecanı 

Seni katledenleri kör ve duygusuz 

Azgın ve saygısız kıldı her hal. 

Çok mu gördüler? 

Dikecekleri binaların yanında salınmanı 

Rüzgarın nağmeleriyle yapacağın dansını. 

Açacakken çiçeklerin birkaç haftaya 

Gelin olmadan dul mu kaldın? 

Yok bu daha beter bir şey!
Canını aldılar senin 

Bir beton yığınına yer açmak kaygısıyla. 

Haykırışlarına aldırmadan 

El çırptılar kim bilsin düzlerken yeşilliği. 

Dikerler binalarını unuturlar seni. 

Sonra mı? 

Birkaç ağaç fidanı yeşertmeye çalışırlar. 

Bilmeden ahını aldıklarını. 

Tutar mı o fidanlar? 

Seni katledenlerin sularıyla. 

Senin kanınla sulanmış topraklarda… 

Sağlıkla ve mutlu kalın.