Emek Verenlere Tavşanın Suyu Düşer Mi?

Herkesin bildiği şöyle bir hikaye ile başlasam bilmem ilginizi çeker mi?

Ormanda koşan bir tavşan varmış. Bu tavşanı biri görmüş. Biri vurmuş, biri pişirmiş, biri de yemişl. Kıssadan hisse; sonuca bakınca, yiyen elbette karlı görünüyor, zahmetsizce ve afiyetle mideye indiriyor. Gören, kovalayan, yakalayan ve pişirene bazen bir lokma birşey düşmüyor ve bu duruma hayıflanıyorlar haklı olarak.

Hayatın her alanında böyle olmuyor mu? Hak ve haksızlık bu noktadan çıkıyor çoğu zaman. Emek vermek ile doğru orantılı olmuyor hiç bir şey. Fikirler ve sözlerde çok kıymetli değil mi? Buna değer biçmek kimin elinde? Nasıl süzülüp akmalı kelimeler ve cümleler, çok uzaktaki geçmişten, şimdiden haberler.

Sözcükler cümleler ve fikirler okuyucusunu bulduğu sürece ölmüyor elbette. Bunun için yazılar ve sözler birçok zamanı kapsamalı. Fikir deyince siyaset algılanmamalı, bir sandalyeye yeni bir biçim vermekte bir fikrin eseridir. Bunu modaya, sanata, mimariye, takı tasarımına yayabiliriz. Görenleri unutmadığımız sürece. Bir parçada tavşanın suyu olmalı elbette tabakta emek verenler için.