Erzurumlu Kızlara Dil Uzatmanın Dayanılmaz Hafifliği!

"Kendini Erzurum'a ait hisseden, Erzurumlu kimliğini taşıyan herkesten özür diliyorum."

Kim diyor bunları?

Mehmet Aycı!

Kim bu muhterem?

Ulaştırma Bakanlığı Basın ve Halkla İlişkiler Müşaviri!

Bu muhterem, ne halt yemiş ki, Erzurumlular’dan özür diliyor?

TCDD’nin aylık yayınlanan dergisi ’Raillife’nin 2011 Şubat sayısında ’Trenden kaçan oğlan” başlıklı yazısında Erzurumlu kızlardan söz etmiş:

“Tren Erzurum’a geldikten sonra Yeşilçam’da artist olma heveslisi Erzurum kızları, trenle İstanbul’a kaçarlar, türlü maceralar yaşadıktan hatta çam dibine yatırıldıktan sonra, tabii artist olamadan ancak ’kız gittim, kadın geldim’ havasında tekrar memleketlerine dönerler. Yeşilçam’a varmadan yolda belde İstanbul’da ikna edilenler ayrı, pişman olanlar da ayrı, film çevirmeye başlayanlar yandı gülüm keten helva hikayesidir. Ve bu hikayenin kaçıs kısmı trenlidir. Gözünü sevdiğim memleketimde kaç kız bavulunu günler önceden hazırlayıp dağlar yakışıklısına kaçar gibi trenle artist olmak için kaçmıştır, bunun istatistiği yoktur, Allah bilir. Kaçanlardan artist olan var mıdır, bunu da Yeşilçam’ın insan haritasını çıkarmakla mesul sinema tarihçilerimize, ne sinema tarihçisi, özenti tarihçilerimize sorulmalıdır. Tren sadece kaçışa tanık olmuştur, vallahi de billahi de bu işte vebali yoktur."

*****

Erzurumlu kimliği taşıyan biri olarak, benden de özür diliyorsun demek!

Yediğin halt yetmiyormuş gibi, “Ben görevimi bırakıyorum” diyeceğine, işi “özür”le geçiştirmeye çalışıyorsun.

Sen, Erzurum yerine bir başka kentin “kızları”nı da aşağılasaydın, sen yine aynısı olacaktın.

Anlaşılan o ki, yalnız değilsin!

Sen, kimsin?

Bir televizyon kanalında yer alan habere göre şairmişsin!

“Yağdı yağmur, çaktı şimşek, sene de mi şair oldun...” türünden bir şair olmalısın!

*****

Bak, ünlü oldun; ünün ülkeye yayıldı!

Aferin sana!

Seni bulana, seni “görev”lere taşıyanlara da helal olsun!

“Erzurumlu kimliği taşıyan”lardan özür dilediğini söylediğin için, bir iki “kelam” edeyim dedim.

Aslında değmez/di!

TURGUT ÇELİK/ Mersin