Eylül, Leyla ve …

Bütün bir toplum olarak infialin eşiğindeyiz sanki

Birbirinden güzel, masum, pırıl pırıl çocuklardan art arda insanı kahreden haberler geliyor.

Önce Eylül, sonra Leyla…

Eylül’ün olabilecek en aşağılık ve vahşi şekilde öldürüldüğünün ortaya çıkmasından sonra günlerdir kayıp olan Leyla’dan bir mucize bekliyorduk

Olmadı.
Üzülüyorum, kahroluyorum
O kadar çoğaldı ki hasta ruhlu sapık beyinler!
Bu pislikleri yazmak bile satırları kirletiyor
Ne oluyor, nereye gidiyoruz?

Çocukları öldürenler, kaçıranlar, cinsel istismarda bulunanları gördükçe midemiz bulanıyor, iğreniyoruz, utanıyoruz

Toplumca dibe vuruyoruz
Son günlerde üst üste yaşanan çocuk cinayetlerinden sonra insanlar bunları yapanları elleriyle parçalamak ister hale geldi

Sabrımız bitti!
İdamsa idam!
Dün Eylül, bugün Leyla, yarın Ayşe, Fatma…
Ne desek boş
En aciliyetinden bir çözüm bulunmalı

Ne güzel demiş Aziz Nesin:

“Öyle bir ağlasam,
Öyle bir ağlasam ki çocuklar
Size hiç gözyaşı kalmasa.
Öyle bir aç kalsam
Öyle bir aç kalsam ki çocuklar
Size hiç açlık kalmasa
Öyle bir ölsem
Öyle bir ölsem ki çocuklar
Size hiç ölüm kalmasa.”