Eylül gelince

Abbas şiirinde hüznü yeniyorum.

“ABBAS

Haydi, Abbas vakit tamam;
Akşam diyordun işte oldu akşam.
Kur bakalım çilingir soframızı;
Dinsin artık bu kalb ağrısı.
Şu ağacın gölgesinde olsun;
Tam kenarında havuzun.
Aya haber sal çıksın bu gece;
Görünsün şöyle gönlümce.
Bas kırbacı sihirli seccadeye,
Göster hükmettiğini mesafeye
Ve zamana.
Katıp tozu dumana,
Var git,
Böyle ferman etti Cahit,
Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş'tan;
Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan.

(Cahit Sıtkı Tarancı)

Geri dönüş olası olsa neler yapmazdı bu insanoğlu!

Özellikle ben!

Bugünlerde biraz fazla hüzünlüyüm.

Dönemiyorum ama çok bakıyorum geriye Eylül gelince…

Hüzün ve anılar, alıp götürüyorlar beni…

Şikâyet etmiyorum, Eylül'ü böyle seviyorum.

Aklıma esiyor sesleniyorum içimden geldiğince;

Çoğu kez bir şiir olup dökülüyor dilimden hüzün!

Örneğin:

"UNUTAMAM

Bugün hüzün yüklüyüm yine

Terk edip giderken nasılsam

Aynen öyleyim işte

Gidişini anlayamadım ya

Unutamayışım ondandır

Ne zaman

Dönüp baksam geriye

Gülümseyen bakışla  

El sallayıp gidişin gelir

Gözümün önüne

Ve

Bakıp kalışım ardından

Dalıp giderim yeniden

O karanlık dehlize

Ondandır bu hüzünlü halim

Sensiz bu dünya bir hiç bana

Hiç, hiç

Bilemiyorum

Nasıl anlatacağım bunu sana

Unutamam"

(Halil Güven-Şiirlerim-Söke)

 ***

İşte böyle…