Fenerbahçe aşkı-1

Türkiye’de spor açısından hiç anlamadığım bir uygulama vardı. Rakip takım taraftarı alınmıyordu. Niye alınmıyor diye merak ediyordum. Onun cevabını buldum. Demek ki Türkiye’de yenilgi sonrası ne yapılacağı bilinmiyor saçmalanıyor. Ben de onun için bu uygulamayı destekliyorum. Rakip seyirci alınmasın.

Yine söylediklerimden biri çıktı ama maalesef olmuyor. Ben Fenerbahçe’nin sadece Avrupa liglerinde mücadele etmesini istiyorum. Türkiye’de bu kadar düşman varken niye mücadele edeceğiz ki daha önce sizin için söylediğimi diğer takımlar için de söylüyorum. Körler sağırlar birbirini ağırlar aman bizden uzak olun.

Bize Avrupa yeter buradakiler gerçekten hazımsız ben ne yapayım maden suyu da verdim ama o da işe yaramadı. Neyse bu kadar söz yeter birazda aşkımdan bahsedeyim.

Pazar günü sabah erkenden kalktım içim kıpır kıpır sanki kabına sığmıyor. Ama bir yandan da korku var. Gerçi ben aşkımdan eminim elinden geleni yapıp bu işi başaracaktır. Ama bu yolda aşması gereken bir çok engel vardı. Bunlar için de yapabileceği bir şey yoktu. Neyse yine de büyük bir mutlulukla güne başladım. Birkaç sporcumuzun durumları kritikti acaba tedavileri yetişecek miydi ? Bütün bunları düşünürken bir de maç izlerken çekeceğim eziyet vardı. Ne eziyeti? diye sorabilirsiniz. Maçı anlatanların tarafsız olmama ve onları yorumlarını dinleme mecburiyetim vardı. Artık bütün konsantremi maça verip onları duymamaya karar verdim. Sonra o başkalarının çamur attığı ama bizim mabed dediğimiz stada bağlandık. Nasıl orada olmayı istiyordum. Ama bazı önemli mazeretlerimden dolayı gidememiştim.

Seyirleri gösterirken kendimi onların içinde hayal ediyordum. Futbolcuların gelip benim önümde bizi selamlamasını gözlerimin önünde film şeridi gibi geçiyordu. Birden oğlum “baba maç başlıyor iyi misin?” dedi. O tatlı rüyamdan uyanıp gerçeğe döndüm. İlk gördüğüm o kara meleklerdi. Sonra yavaş yavaş ortalık aydınlandı aşkım gözüktü. Maç başladı daha yerimize bile tam oturamadan o muhteşem gol geldi. Rahatladık dedim. Bütün bunlara Avrupa da yarışabilmek için katlanıyoruz. Yoksa bu diğerlerinin arasında birinci olmak pek de önemli değil.

Zaten onları da dikkate bile almıyorum. Yaşayıp yaşadıkları bile umurumda değil benim aşkım bana yeter. Çünkü sonuç olarak seviyelerini gösterdiler. Böyle birileri ile muhatap olmak bile bize yakışmaz. Bir zaferi daha böyle kazandık. Başka zaferlerde görüşmek üzere kendinize iyi bakın