Futbol, siyaset, fanatizm

Ben 25 senedir hiç bir futbol takımının taraftarı değilim. O zamana kadar neden Galatasaraylı olduğumu sorguladığımda, öğrendim ki, rahmetli dayımın Galatasaray lisesi mezunu (1940) olduğundanmış.

Dayıma ne mutlu, mezunu olduğu okulunun takımını tutuyordu.

Babam hayatında hiç takım tutmamış. Hep ekmek parası peşinde koşmuş. Çünkü öyle kalıplı okullara falan gidememiş. Ekmeğini hep taştan çıkartmış.

Hepsine başarılar dilerim. Üç büyüklere ve ülkenin bütün takımlarına da. Şansları bol, yolları açık olsun.

Ekonomist olarak; Baktım ki;

Ülkemizde, futbol endüstrisinde, bir yılda dönen, 683 milyon dolar. Yani, 1.050.000.000.000.-TL (bir trilyon elli milyar-Türk Lirası ) ile

Dünya futbol endüstrisinde bir yılda dönen, 230 milyar dolar, yani 350.000.000.000.000.-TL (üç yüz elli trilyon Türk Lirası) olunca, bu para rüzgar veya fırtına yaratabilir. Hatta kasırga bile çıkar. AMAN DİKKAT!

Kavga eden kim? Taraftar. Parayı harcayan kim? Taraftar.

İyi de bu parayı bir de kazanan var. Onlar ne kavga ediyor, ne para harcıyor. Onlar paraları sayıyor ve yiyor o kadar...!

Zaten bu taraftarlık işini bıraktığımdan çok daha önce, siyası parti tutmayı da bırakmıştım. Doğrusu hiç başlamamıştım zaten.

Bazı dostlarımın, “biz dededen CHP’liyiz.” ya da “Bizim sülale hep Demokrat Partilidir.” Sözleri beni hep şaşkınlığa düşürürdü.

"Şartlar değişir, dünya değişir,  başkan değişir de, sen niye değişmezsin." demek gelirdi içimden. Bence  bu da siyasetin fanatizmiydi.

Hep vardır. “Ben hep sağcıyım ağabey.” Veya “ben hep solcuyum.”

Peki, bazen dünyada önemli değişiklikler oluyor. Bu futbol takımı tutmak gibi de değil. Değişen şartlar seni niye etkilemez?

"Senin de bileğini kessen falan renk mi akar kanın? Fanatik misin yani?" 

Siyaset benim için kavga kıyamet demek. Ülkeyi yönetmeye talip olanların biri birleri ile kıyasıya, bağıra çağıra kavga etmesi demek.

Ecevit ile Demirel’in kavgaları ile büyüdük.

Sonuç ; aynı futbol fanatikleri gibi parti fanatikleri oluşmasına sebep olmuşlardır. Siyasete kavga kültürünü getirmişlerdir.

Toplumda aidiyet ihtiyacı çok yüksek. Çoğunluk, kendini yalnız ve güçsüz hissediyor.Kentlileşmek bunu getiriyor.

Bu toplumun kavgaya değil, barış, dostluk, zarafet ve nezakete ihtiyacı var.

Siyasetçiler kavga edecek,futbolcular, futbol yorumcuları kavga edecek,

Sonra sokakta kavga eden iki kişiye; ”aa ne ayıp .” diyeceksiniz.

Çocuklar okulda kavga edince "vay terbiyesizler" diye okul müdüründen azar işitecek.

Nereden öğreniyorlar kavga kültürünü?

Bayramdan bayram dostluk mesajlarına artık kimse inanmıyor. Hadi artık kavgayı ve fanatikliği bırakın. KENDİNİZE AİLENİZE VE ÜLKENİZE ait olmakla yetinmeyi öğrenin.

Bakın nasıl her şey nasıl toz pembe olacak. Emin olun. Sizi temin ederim.

Bülent Selen