Gece

Gecelerin en sessiz anlarıdır, gece yarısı zamanları. Tüm pisliklerin belli bir süre için örtüldüğü zamanlardır.
Dinginleşir insan gece vakitlerinde. Hafif bir müzik eşliğinde belki senelerce evveline gider kişi, yada sessizliğin sesini dinlemek için uzanır yatağına yada koltuğuna.
Düşüncelerin ayuka çıktığı zamanlardır da aynı zamanda. Sabahlara kadar ter içinde düşüncelere bürünür kimisi. Kimisi sevgilisini düşünerek dalar uykuya. Kimi gökyüzündeki yıldızların ne derece ihtişamlı olduğuna kanaat getirir.
Koskoca şehrin bu sessizliği, her evin ışıklarının yavaşça sönmesi...
Bir bebeğin ağlamasına şahit olursunuz gecenin kaçı olursa olsun. Kimbilir belki başka bir yerde de eşler arası geçimsizlik yaşanıyordur. Belki bu vakitlerde ölenler de oluyordur ve gece ölü evine daha da bir dinginlik ve esrarengizlik katıyordur.
Hayatımda en çok geceleri severim. Kaçışı anlatır bir bakıma. Tüm insanlardan kaçıştır, geceleri yaşanan. Kuytu bir yere saklanmak misali ben de gecelere sığınırım. Ara sıra yıldızlarla oynarım, küçük bir çocuğun hayal dünyasında. Ya da en büyük yıldızdan yeryüzünü izlerim. Ay'ın o büyük, o eşsiz görünüşü altında kendimi bırakırım rüyalara.
Sizlerde hiç yolculuk yaptınız mı yıldızlarla? Yada umutsuzluğa düştüğünüzde sığındınız mı Ay'a?
Bir pencerenizden bakın etrafa, ne görüyorsunuz? Bellidir ki karanlıktan başka hiçbir şey... Yada bir iki tane de ışıkları yanan evi... Oysa ben sonsuzluğu da görüyorum gecenin içinde. Sanırım hayal gücüyle de alakalı. Bir boşluktur çoğu zaman gecenin karanlığı.
Sessizlik büyüleyici bir hava vermekte şuan yeryüzüne. Saatin kaçı olursa olsun, gecenin bitmediği her an yeni süprizlere gebe. Bir sancıdan kurtuluş, bir kanayan yaraya tuz basiş...
kkadak