Geçmiş aslında hiç geçmezmiş.

Boşver zamanı dedim kendime.

Nasılsa bir çocuğun annesini sevmesi gibiydi masum sevgiler.

Unutuldun işte, yavaş yavaş...

Masum sevgin ve sen, nasılsa umursamadan sevdiniz sevilmeyi.

Yazılmış tek bir notta gizliydi duygular, parıldayan ve hatıra için bırakılan o küpelerde,

Tek bir avuçta çöp olup gittiler.

Cam kenarına kesilen bir bilette unutulup gittiler,

Usulca süzülen yaşlarla, yol boyunca acıp gittiler.

Şarkılar çalındılar, sesleri kısılmadan, hep bir ağızdan söylenerek kalbine uzandılar,

Hatırlattılar...

Isınan hava ve gülümseyen güneş, tüm yaşanmışlıkları hatırlattılar.

Kolundan sürükleyen bir çocuk, o odanın tam ortasında terketti seni.

Şimdi hatırladığın o odada her yaşanmışlıkları yıkıp dökerken, süzülen yaşlar kadar yakıyormusun geçmişin canını?

Yakamazsın...

O unutur giderken, kapıyı çekip çıkarken, sen sadece yıkılırsın.

Attığın çığlıkların, olmayan dilinde bir şarkıya dökülür acılar, kim bilir kaç yürekte hangi vefasız sevgiliye armağan edilir?

Senin yazdığını bilmeden dinlediği o şarkı ona da değip geçerken, kim bilir o kimlere yakarış eder.

Sonu geldi yine sözcüklerin, rüzgarın esmesi ile gönderilen sevgi dolu öpücüklerin sizleri bulması ümidiyle...