Geçmişin Kovaladıkları

İskenderiyeli Yunan şair Kavafis' in dizeleri geliyor aklıma: 

"...Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın. 

Bu şehir arkandan gelecektir, sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın. 

Aynı mahallede kocayacaksın, aynı evlerde kır düşecek saçlarına. 

Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda, başka birşey umma..." 

Doksanlı yıllarda, dağılmakta olan Ezginin Günlüğü adlı müzik grubu, yeni üyeleriyle bir de beste yapmıştı bu dizelere. Dinledikçe şiiri, geçmişinden kaçanların ya da gözünün önündekileri göremeyip uzaklarda medet arayanların hikayeleri gelir aklıma. 

Hayatımızın allak bullak oldığu anlarda, kaçıp gitmeyi hangimiz istememişizdir ki? Ya da rutinde seyreden yaşantımızdan usanıp farklı diyarlara, farklı yaşamlara özlem duyduğumuz anlar yok mudur? 

O melankolik ruh hali bizi sardığında, kaçımız kaçmanın bir kurtuluş olmadığına inandırabiliriz kendimizi? 

Kaçtığımız ne olursa olsun, bırakmaz peşimizi. Yeni şehirler, yeni insanlar fayda etmez. 

Şehirlere, mekanlara yüklediğimiz anlamlar paylaşımlardandır ne de olsa, paylaşımları tükettiğimizde ise kaçma isteği başlar. Kendi kendimize verdiğimiz zararlardan, başka bir şehir bile kurtaramaz bizi. Yüzümüzü geleceğe dönebilmek için bize düşen; iç hesaplaşmayı yapmak, hatalarımızı anlayıp kabullenmek, bedeli neyse ödemektir. 

Ancak böyle kurtuluruz hastalıklarımızdan, böyle bir adım daha atabiliriz kendimizi anlama yolunda. 

Selam ve Saygılarımla...