Gel...

Hadi gel çocuk

bırak güvenli, küçük dünyanı da

gürültüme gel.

Sen dışında başkaca bir şeye umut bağlayamadığım

zavallı büyük dünyama gel.

Gel,

bir sabah ışıltısına bakmakla doyamadığım,

bir akşam üstü pusundan önümü göremediğim gökyüzüme gel.

Hadi,

bırak çığlığını  kulağı yüzyıllardır kirli gezegenime de,

yığınlar içindeki ıssızlığıma,

günahlardan arta kalan saflığıma gel.

Hadi çocuk,

dalgasından bir gün huzur, bir gün öfke üfleyen denizime gel.

gözlerine en güzel renkleri

ve kulaklarına en çirkin sesleri aynı anda dolduracak olan

bukalemun derili hayatıma gel.

şevkati ve şiddeti yan yana soluyacağın

kızgınlıklarını beklenmedik sevinçlerle yıkayacağın,

ağlamakla gülmek arasındaki yollarda

ip cambazından hallice dengede kalmaya çalışacağın durağına gel.

Çağırdım seni bir kere.

Seninle gerçekleştirmek için kurduğum hayallerime,

"böylesini de bilmeli yürek" diye

beslediğim bencilliğime gel.

Bir piyano ezgisiyle arınan

ve bir dünyevi gerçeklikle anında kararan iç sesime,

can şenliklerime,

can kırıklarıma gel.

Hadi çocuk,

tamamla ilk yolculuğunu.

Talip oldum sevincine gülmeye ve kederine ağlamaya.

Kaygısızca gel,

söz verdim senden bir "insan" yaratmaya...