Gelecek çok güzel olacak

Özlem sözcüğünün kötülüğünü yeni anladım. Önceden hiç bu kadar canımı acıtmazdı bu sözcük; fakat abim gittiğinden beri bu sözcüğü duyunca gözlerim doluyor.

Daha geçen seneye kadar gitsin diye dua ediyordum. Oda, bilgisayar bana kalsın istiyordum. Şimdi ise gelsin de istediği odamla bilgisayarım olsun diye dua ediyorum.

Konuya hemen girdim. İlk abim tanıtmam lazım aslında. Abim, benim için kendi canımdan daha önemlidir. Sırdaşım, arkadaşım, dostum ve daha birçok şey… Bu seneye kadar çok uzun ayrılıklar yaşamadık. Ama bu sene abim İstanbul’a üniversiteye gidince mecbur olarak ayrılmak zorunda kaldık. Geldiği zaman dünyanın en mutlu insanı ben oluyorum. Fakat giderken… O an üzüldüğümü ağladığımı görmesin diye boğazım düğümleniyor. Otobüs harekete geçtiği an benim de gözlerimin önünden küçükken yaptığımız her şey film gibi geçiyor.

Hatırlıyorum da; abim bir gün eve geç geldi diye annemler kaçırıldı sanmıştı (tabi o zamanlar küçüktük. Abim 8 ben 4 yaşındaydım). Ben de abimi kaçırdılar diye kendimi balkondan atacaktım. Ben atlamadan gelmişti de annemler de derin bir nefes almıştı. O zamanlardan varmış abime bağlılığım…

Onun ne kadar hep yanımda olmasını istesem de gitmek zorunda… Okumak zorunda… Ben ne kadar ağlasam, üzülsem, gitme desem ona kötülük yapmış olurum. Onun geleceği çok önemli…
Denizci olacak benim biricik abim.

Sonra hayallerimiz var. Beraber yat alacağız daha. Hep denizde yaşayacağız. Gidebildiğimiz her yere gideceğiz. (Tabi bu hayalin içine annemle babam da girmek istese de onların gelmesi konusunda hala düşünceliyiz).

Gelecekteki güzel günleri yaşamak için bu zorluklara katlanmalıyız. Ben abimi ne kadar özlesem de, hayat bazen bize böyle kötülükler yapsa da; pes etmeden bu zorluklara dayanmak zorundayız.

Belki bunlar gelecekteki güzel günlerin habercisidir.

Canım abim seni çok seviyorum…