Gelemem

Şimdi bana haydi gel desen
Yine o mutlu günlerdeki gibi
Gönül gönüle aşk'ı yaşasak desen
Gelemem
Bir daha terk edilmenin ıstırabını yaşayamam
Sensiz olmanın tekrar terk edilerek
Parklarda banklarda
Issız sokalar da seni aramanın
Sensiz olmanın acısını tekrar yaşamaktan korkuyorum
Alıştım sensizliğe zorda kahır da olsa
Sen yaşamadan ölmeyeceğim demiştim
Ama çok zor
Düşler kurduğum pencerede
İçimde yine sen yine ben
Düşler kurar iken
Yine beni terk edeceğin korkusu şüphesi ile yaşayamam
Yine sensizliğe alışmak
Sensiz kalmanın o ıstırabını yeniden yaşamak istemiyorum
Aşk beni yeniden kurtaramaz
Kurtarsa da terk edilmenin afet korkusunu yeniden yaşayamam
Yalnızlıktan ağlayan güvercinler ile sokaklardayım
Terk edilmenin acı kanatlarının yüreğimdeki yaraları iyileşmiş iken
Çıban çıban terk edilmenin hasret sancıları bitmiş iken
Sensizliğin yazını kışını yaşamış iken
Bırak beni terk edilmiş halim ile sensiz seni unutmanın
Karanlığına alışmış iken bırak böyle kalayım
Tekrara gelemem
Ben kendime yeterim
Sen aşkımı kaybettim
Şair oldum
Bırak şair olarak yalnız kalayım
Bırak terk edilmenin ıstırabı ile yüreğimdeki
Acıları fırtınaları mısralara dökeyim
Mehmet Aluç