Geriye kalan bir metre kefen

İnsanın insana ettiğini… Birbirine eden başka canlı mahlukat var mı bu dünyada… Üstelik Yüce Rabbim akıl denilen o çok ayrıcalıklı şeyi sadece ve sadece insana vermişken… Neden aklımızı daha çok güzelliklerden yana değil de bir birimizin kuyusunu kazmak için kullanırız acaba…

Sayılı günlerimiz vardır bu dünyada. Nefes aldığımız her ana şükredip de neden dolu dolu geçirmeyiz ki bize hediye olarak verilen yaşamı… Niye zora sokarız kendimiz için, belki de yakınlarımız için. Hayatı zehreder de, yaşanamaz hale getiririz. Üstelik de bunu yaptığımızın farkına varamadan.

Ne çok canlar yakarız... Ne çok dizler kanatırız çelme takıp da… Kırmak kolaydır da kalpleri… Nasıl affettiririz kendimizi, onarabilir miyiz kırık parçaları ne yaptığımızın farkına vararak… Yoksa umursamazdan mı geliriz… “ Önce ben” mi deriz eleştirdiğimiz başkaları gibi... Çıkarlarımız ön plana çıkar da, menfaatlerimiz mi konuşur… Egolarımızı tatmin etmek dile mi gelir…Kazanan kimdir… Ya… Kaybeden…

Biliriz aslında… Mal, mülk, para, şan, şöhret, kariyer … Hepsi boş bu dünyada…

Geriye kalan bir metre kefen… Ve kefenin cebi yok…

Neden o zaman tüm yaşananlar... Neyin kavgasını yapıyor insanlar yüz yıllardır... Bu hırs da neyin nesi… Paylaşamadıkları ne… Nerde kaldı sevgi, saygı, dostluk, paylaşım…

Sevmeyi unuttuk dostlar… Kendimizi bile sevmiyoruz belki de…

Sevgi sözcüklerini söylemede ne kadar da zorlanıyoruz değil mi… Oysa o kaka sözcükleri kullanırken nasıl da çıkarlar bir çırpıda dudaklarımızdan… Hiçbir kertiğe takılmadan...

Düşünün bir kere…Çok uzağa gitmeden düşünün… Ailenizi düşünün önce..

En son ne zaman eşinize ya da çocuğunuza “seni seviyorum” dediniz… En son ne zaman bir buket çiçekle eve gittiniz…Sevgiyle bir öpücük kondurdunuz eşinizin yanağına… Ne zaman şaşırttınız onu…

Hatırlayamadınız değil mi… Demek ki hatırlanamayacak kadar çok zaman geçmiş üzerinden… Çok yazık…

Her sabah evden bir telaşe ile çıkıyoruz… Sevdiklerimizle vedalaşmadan daha çok... Akşam döneceğimiz garanti gibi..

Ama hayat böyle değil işte… Sevdiklerimiz masal gibi bir var, bir yok.