Giden sevgilinin ardından...

Sen yoksun!

Bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden, sana bağırıp çağırmak, sana kızmak, gözlerine öfkelenmek, ellerinde çırpınmak. Ama sen yoksun… Ben böyle birşey istemedim… Ben böyle aşk da istemedim, ben konuşmak istedim, söylemek, söyletmek, dinlemek istedim, dinletmek… Dokunmak istedim, sevilmek istedim ve sevmek… Bunları da beklemedim hiç, sen bodoslama girdin içerime, sev dedin, indir kalkanlarını dedin. Şimdi yoksun…

Sana sığınmak istedim, sana ağlamak, sana gülmek, sana dokunmak, sana bakmak, sana susamak istedim, sen yoksun…

Süngümü düşürdüm, uykularıma sana göre yattım, rüyalarımı sana göre gördüm ben, hayatı sana göre kokladım, hayat şimdi kaldığı yerden devam ediyor, sen yoksun…

İçimde anlatamadığım bir duygu var, huzursuzluk desen değil, üzüntü desen değil, acı desen değil, aşk var içimde ama üstünü kar kaplamış gibi, sanki dağın tepesinde kalmışım, inmeye inilmez, öbür tarafına geçilmez. Uykum geliyor, ölmekten korkuyorum uykumda, farkındayım ayakta kalmak gerektiğinin… Sızı var içimde bir yerlerde, avutmaya çalışıyorum, olmuyor, sen yoksun.

Seni çizmiştim kara kalem. Yüzün, dudakların kolaydı da gözlerinde zorlandım, bana baktığını düşündüm çizerken, bana nasıl baktığını bulamadım, aşkla mı, hüzünle mi, kızgınlıkla mı, huzurla mı, yarım kaldı resim, gözlerin yoktu, sen yoktun…

Uzanmaya çalıştım, deydim de… Dokunmak istedim, tanımak yüzünü, ellemek gözlerini, dudaklarını, yüzünde tebessüm mü var yoksa ifadesiz mi bakıyorsun hissetmek istedim, boşlukta kaldı ellerim, sen yoktun.

Anlayacağın sevmek istedim seni, aşık olmak istedim, güvenmek istedim yeniden, sığınabilmek birine… Sen yoktun ve ben kaldığım yerden devam ediyorum…

Hayaldeyim… Saat, aşka hüzün var ya da ayrılığı dert geçiyor… Ud çalıyor, yağmur var, karşımda sen oturuyorsun… Şarkı içime işliyor; “Ağlarım baktıkça istikbalime...” Sen karşımda oturuyorsun, gözünün içine bakıyorum, canım acıyor, yaralı hayvanlar gibiyim, saldırıyorum, canım daha da yanmasın diye… Ya gidersen, kızarsan, kaşını çatarsan diye ödüm kopuyor ama bir yandan da canımın acısını bil istemiyorum. Ve sen gidiyorsun, arkandan öylece kalakalıyorum. Seni dinliyorum bütün gece udiden, kah gündüzüm seninle oluyor gecem seninle, kah sensiz cennet bile sürgün sayılıyor. Kah gözlerin doğuyor gecelerime, kah seni sevdiğimi dünyalara bildiriyorum, kah yalan dünya diyorum her şey bomboş… Kalbimde bir sancıyla irkiliyorum ve hayal yok oluyor, gerçeğe dönüyorum; Saatler geçmiyor, yanına gelmek istiyorum, belki yanın dolu ama biliyorum ruhun yalnız. Yalnızlığına gelmek istiyorum, saçını okşamak, üstünü örtmek istiyorum gece sen uyurken. Uyurken sen, dualar edebilmek istiyorum üzerine üfleyerek… Çıkıp da gelemiyorum!

Ve sen hala yoksun. Öfkem galebe çalıyor sonunda; Sen adamı yarı yolda bırakabiliyormuşsun, arkamdaki duvar sanmıştım seni, yıkılıyormuşsun, denizlerin durgunluğu demiştim senin için, suların çekilebiliyormuş, gözüm, kulağım, ellerim demiştim, kör, sağır, sakat oluyormuşsun, nemli duvar kadarmışsın anlayacağın.

Can demiştim sana, ölüp gidebiliyormuşsun…

Bir kadeh şarap kadarmış senin ömrün. Boğazın sularına bakarken elimde bir kadeh şarapla, köprünün ışıkları kadar aydınlık geliyordu yüzün, gözlerin. Sanki eski bir şarkının iki satırı gibi huzur veriyordu sesin. Şimdi kadehte şarabın göz yaşları, köprünün ışıkları kararmış ve şarkılar susmuş, eskilerde kalmış o huzur veren nefesin.

Sana değil artık kızgınlığım, kendime. Nasıl oluyor da böyle çocuksu bir saflık yapıyorum, nasıl oluyor da böyle bırakıyorum kendimi sana! Bu kadar nasıl çocuk oluyorum ya da nasıl oluyor da içimdeki çocuğu üç gündür tanıdığım birine emanet edebiliyorum? Ne içimdeki çocuğu, ne içimdeki kibritçi kızı ne de yatağındayken içimde gezen yosmayı hak etmiyorken sen, nasıl oluyor da sana bütün bunları bağışlıyorum. Anlayacağın derdim sen değilsin. Kendime bütün öfkem…