Gitme!

Gitme!
Diyemedim, sen engel oldun söylememe, sen susturdun beni izin vermedin konuşmama ve gittin ...
Boğazimda bir yumruk var ne nefes almama ne de yutkunmama izin veriyor. Ölümle burun burunayım sanki.
Tek yapabildiğim şey yüreğimdeki yangını gözyaşlarımla söndürebilmek...
Bu nasıl bır acı nasıl bir tat böyle?
Ne zaman geleceğini ne yaptığını bilmeden beklemek, sadece düşünmek...
Bilmediğim bambaşka bir hayata bıraktım seni. Yaşamadığım bir şehrin kollarındasın şimdi... Yüreğimde hiç bilmediği bir yerde bir sığıntı gibi o küçük bavula girdi ve senın yanında geldi sana emanet...
Giden unutulur derdim ve yaralarımın kabuk bağlayacağını düşünürdüm hep yanıldım. Daha çok kanıyor daha çok acıyor..
Bu kalabalık şehir artık bomboş. Yapayanlız hissediyorum kendimi sen yoksun ve bir yanım eksik.
Geçtiğim sokaklardan seni göremeyeceğimi bilerek yürümek, sadece bir kaç dakika dahi olsa sana uzaktan bakabilmek için yolumu uzatmak yok artık. Seni bir kaç saniye görebilmek için kahkahalarını duyabilmek için, seni izleyebilmek için yapabileceğim hiç birşey kalmadı. Km'lerce uzakta olduğunu bilmek dayanılmaz bir acı, çok ağır geliyor yüreğime ...
Yine de gözyaşlarım arasında büyük mutluluklar saklı, ölmediğim ve sevdiğim için...