Gölge

Bir tutam sessizlik, her zaman lazım olan ya da bütün sorunlara çözüm olduğu düşünülen bir şey midir? Yoksa kaçmanın en iyi yolu bu mu? Her insan bir diğerinden istediğine göre sessizliği hatrı sayılır bir yeri var. Ben hiç anlayamadım işe yararlılığını. Hayattan öğrenemediğim şeylerden biri de susmak oldu. Susmayı tercih etmiş olanların sesine ulaşabileceğimi bilsem sormayı isterdim, “neden?” diye. Bir insan, neden susmayı tercih eder?

Ömür yolculuğunda geldiğim yere kadar olan konuşmalarımı toplasam bir ömürlük daha yol eder belki ama itiraf etmeliyim ki mutluyum bu durumdan.

Sizde de bu böyle değil mi? Birine susunca değil anlatmak istediklerinizi olanca heyecanınız ve canlılığınızla anlattığınızda daha huzurlu hissetmiyor musunuz kendinizi? Karşınızdaki insan her zaman (ki çoğu zaman) bunu anlamayabilir ama bu sizi pes ettirmemeli.

Bazı insanların sakladıkları kelimeler sayılabilirken bazı insanların kelimeleri su  gibidir. Bazı insanlar, bir kelimeye bir hayat sığdırabilecek etkidedir. İşte hal böyleyken susmayı seçmiş biri için yapılabilecek bir şeyin olmayışı ümitsizliğin eş anlamı. Sanki sustukça daha derin yaraları oluyor insanın. Bu yüzden şarkılara sığınıyor çoğu yürek ya da şiirler en güzel anlatımı söylemek istenilenlerin.

Yine de karşınızda olanca güzelliğiyle durup size bakan iki güzel gözün eşliğinde duyacağınız kelimelerin hiçbir şarkıda ya da şiirde yeri yok. Burada hayat karşınıza iki seçenekle geliyor elbette çünkü bunlar onun için kaçırılmaz bir fırsat. Bu oyunun içinde hayatın yeri her zaman aynı ve bu yerini sağlamlaştırmak için size seçimler  yaptırır. Karşınızda duran mucizeden duyacağınız anlamlı kelimeler size mutluluğu yaşatırken dudaklarından dökülen olumsuz cümlelerde ağlamak çok insanca bir duygudur.

Bir soruluk hak verilse bana sadece bir bakımlık an, gözlerimin var ettiği kadar ışıltıyla sormak isterim. “Neden?” diye.  İnsanı ateşlere yürüten sessizliğin kime ne yararı olduğunu bilmek istiyorum. Aklımı ikna edici bir dille anlatsa bir akıl, inanacağım bu gerçeğin faydasına. Yine de seçilmiş hislere karşı boynu bükülüyor bazen insanın. Biriken kelimelerin ağırlığıyla aynı adım üstünde durabiliyor. Herkesi yakan bir sessizlikle yaşamaya alışmak mı yoksa konuşarak varmak mı sevginin yolculuğunda güzel bir sona, bilinmez.

Bir tutam sessizlik, bazen eş anlamlısı oluyor kuytu köşelerde unutulmuş bir makasın. İnsan böyle anlarda en çok üzerine sevda sözü yazılmış bir kağıt olmaktan korkuyor. Ya sevdamın yüreğini incitirse?