Gönderilmemiş mektup

Merhabalar… Defalarca okuduğum bir mektubun satırları yazdırıyor bunları bana. Belki anlamsız, belki sıradan… “Beni anlamak zor” diyorsundur zaman zaman kendine. Özellikle yaşla dolan gözlerine hayatın tüm anlamsızlığını yüklediğinde. İnsanlarla ‘empati’ kurabilen biri olarak, seni anlamak zor değil bence. Şu zamanda ne istediğini bilen ve bu uğurda mücadele edenleri bulmak zor.

Her zaman hazıra konmak, bana necilik hâkim hemen hemen her yerde. Bu tabular nasıl kırılır bilmem ama ‘çevremde kalitesiz insanlarla karşılaşmaktan bıktım’ desem yeridir. Bir kaç cümle kurmak, birkaç bir şey karalamak anlamlı kılıyor insanı… Okumak ve okutmak mutlu ediyor. İnsan küçük çabaları yükleyince sırtına birde bakıyor ki hedeflerini kucaklamış. Bazen ne geliyor insanın içinden biliyor musun? Gemileri yakmak. Aslında her “yeni sayfa açıyorum” dediğin an, ardında kömür haline gelen gemi iskeletleri bırakıyorsun. Yığınla… Sorma kaç gemi yaktın diye… Sayısını bende unuttum. Unutulmuş bir diyarın unutulmuş kızıyım aslında. Çoğu kez unutkanlıklarım oluyor başıma bela.
Sen de oku, yaz. Unutkanlıklarını, yaktığın gemileri... Ben mavi gökyüzünü yazayım, sen soğuk duvarlarını. Hayır! Yok öyle yağma! Sen yaz bakalım seni bunaltan ve mutlu eden her şeyi. Ben senden anladıklarımı anlattıklarıma çarpıp mutluluklara böleyim ve sana sunayım. Sıkılmazsan, bıkmazsan, fırsat bulursan…